Μα,
είναι χαρακωμένες οι ψυχές τους,
από
μαχαίρια φτώχειας αλλωνών,
από
δυστυχία, από έρωτες ανεκπλήρωτους,
από
σκλαβιά, από Χειμώνες και Άνοιξες
που
πέρασαν και έφυγαν κυνηγημένες.
Δεν
τους βλέπεις;
Μα,
είναι λιοκαμένο το δέρμα τους
πιότερο
από του εργάτη και του ναυαγού
αφυδατωμένο,
έτσι που ώρες στέκουνε ορθοί
απέναντι
σε αρμύρα και ήλιο καυτό,
σε
βροχές και σε ανέμους,
Δεν
τους βλέπεις;
Μα,
ούτε τα μισά τους όνειρα, πράξη δεν
γίναν,
ούτε
μια τους ελπίδα δεν περπάτησε,
μωρού
περπατησιά,
κλάμα
δεν έκλαψε αναζητώντας μάνας χάδι,
χέρι
δεν άπλωσε ψάχνοντας στοργές σε νύχτα
άγρια.
Δεν
τους βλέπεις;
Που
δεν τους βλέπεις δεν είναι παράξενο,
που
τους ακούς μονάχα και δεν ξέρεις
ποιοι
και πόσοι είναι όμως;
Απάντηση
αν δώσεις, από περιέργεια και μόνο,
ίσως
τους συναντήσεις και τους μάθεις
ίσως
τους βρεις τους Ποιητές,
και
ίσως τότε αφουγκραστείς πόνους και
χαρές,
όπου
σουχουν στερήσει άλλοι.
