Κάβοι, καδένες,
άγκυρες,
δεμένη
πετονιά,
αγκιστρωμένα
όνειρα,
δολώματα
φευγιά.
Εδώ γοργόνες
δεν μιλούν
σε άγριους
Ποσειδώνες,
εδώ λεπίδες
τριγυρνούν
να τρέμουν
οι λαγόνες.
Άνθρωποι
δένουν βότσαλα
με κόμπους
τους καημούς,
με τα μυαλά
να ορίζονται
σε χίλιους
συνειρμούς,
Εδώ το δάκρυ
σφίγγεται,
να μοιάσει
με το γέλιο,
το δόλωμα με
την ζωή,
σαν άγνωστο
Βαγγέλιο.
Θολά νερά,
θολοί καρποί,
αγκίστρι
δολωμένο,
σαν όραμα
θαλασσινού,
για ντόκο
μαγεμένο.
Δέστρες
γερές, τον άνεμο
δεν τρέμουν
τα καράβια,
τρέμουν δειλά
τα οράματα,
της νιότης
στα σκοτάδια.
Εδώ μια πύλη
αμφίδρομη,
μοιάζει με
μονοπάτι,
πότε να κλαίει
στον Βοριά,
πότε γελά
στον Μπάτη.
