Γράμμα στον άγνωστο αδερφό...

Βρυξέλλες 22/03/2016  

Γκρεμίζεται ο κόσμος, αδερφέ,

και δεν ακούγεται ουρλιαχτό

μήτε στα ξερολίθια

Γκρεμίζεται και χάνεται

χωρίς ανάσα και πνοή,

στης μάνας μας τα στήθια.

Γκρεμίζεται, δεν ρώτησα,

ποιος άρχισε να ρίχνει,

μόνο μια μέρα άκουσα,

φωνές μέσα σε τείχη,

φωνές αχνές και στεναγμούς,

σαν ψίθυρο, σαν βρόγχο,

όπως αυτόν που έπνιγε,

τις νύχτες κάθε πόθο.

Γκρεμίζεται, Γκρεμίζεται,

κι ο χτίστης πεθαμένος,

ποιος ξέρει από ποια πλευρά

έπεσε χτυπημένος...

Απρέπεια..

Και να λοιπόν,

τα “καραβάνια” των ανθρώπινων ψυχών

που έφτασαν στην πόρτα μας,

για να λοιδορηθούν

για την μεγάλη τους απρέπεια,

εκριζωμένα, διωκόμενα

να παραμένουν διαφορετικά.

Και να λοιπόν,

που “απρεπείς” εμείς, δεχθήκαμε,

μια σταγόνα ελπίδας

να προσφέρουμε,

όντας ορθοί, μέσα στις μνήμες μας,

εκριζωμού και δίωξης,

να παραμείνουμε επίσης διαφορετικοί.

Και να λοιπόν,

“οι έκπληκτοι”, ακάθεκτοι ορίζουν,

συνθήκες δίωξης και εκριζωμού,

στο διηνεκές, μα πάντα αυξανόμενες,

λες καραβάνια και θεράποντες,

εξ' ορισμού θα ανταμώνονται,

στις εσχατιές του κόσμου αυτού.