Τι μετράει;

Για δες το λιοκάρπι,

μικρός καρπός, φλούδα,σάρκα, κόκκαλο.

Τα δώρα του, χυμοί χρυσάφι.

Μετά δες την μέλισσα,

μικρή,

κρατάει στις φτερούγες της τον άνθρωπο,

τον τρέφει, τον μεγαλώνει, τον ζει.

Κατόπιν δες το στάχυ,

λεπτό, εύθραυστο,

θα σπάσει λες στο φύσημα

θα καεί στο λιοπύρι,

ψίχα, δώρο να σε θρέψει,

να σε κρατήσει ορθό να μην τσακίσεις ,

να μην καείς.

Το μέγεθος μετράει; η όψη; η φτιαξιά;

Ο πιστός ...

Ήταν καθώς είπαν,

άνθρωπος πιστός,

στον έναν και μοναδικό θεό του.

Τον λάτρευε,

τον λιβάνιζε,

τον πίστευε,

τον υμνολογούσε.

Θα πάω έλεγε,

ολόρθος να τον βρω,

περήφανος που κράτησα τον δρόμο του.

Κι όταν μπροστά του θα σταθώ,

το βέβαιο είναι θα μου πει,

σ' ευχαριστώ και πέρνα από δω,

ζερβά μου κάτσε,

κι όλα τα καλά σου, θα τα ξεπληρώσω.

Συνάντησε μια μέρα έναν αλλόχρωμο,

έστρεψε το βλέμμα του,

μυρίζει είπε,

άρρωστος είναι.

Μιαν άλλη πάλι λοξοκοίταξε,

έναν με ένα τουρπάνι στο κεφάλι,

ξένος είπε είναι, αλλόκοτος,

γύρισε έφυγε.

Μετά αντάμωσε παιδιά,

γυμνά παιδιά, στην γύμνια όμοια,

με εκείνη του θεού του.

Τράβηξε δρόμο για την εκκλησιά του,

κερί ν' ανάψει, μετάνοιες ,

προσευχοδοξασίες.

Αντάμωσε μια μέρα τον θεό του,

ολόλαμπρο στον θρόνο του,

να στέκει βλοσυρός, ψηλά,

καθώς τον είχε ζωγραφίσει το μυαλό του.

Κοιτάχτηκαν στα μάτια,

κάτσε εδώ ζερβά του αποκρίθηκε.

Εγώ φεύγω,

στρέφω το βλέμμα μου στο βλέμμα σου,

την γύμνια μου να ντύσω δεν μπορώ,

σπατάλησες τα ρούχα μου,

αρρώστησα, έφυγες,

φόρεσα τουρμπάνι στο λιοπύρι,

ήμουν ξένος,

Και κοίτα είναι το χρώμα σου,

ετούτο, στο μπλαβί μου χέρι,

εσύ μου τόδωσες,

Για τούτο φεύγω.

Σ' ακολουθώ στον δρόμο

που εσύ

μου χάραξες !!

Της Δημιουργίας το βάσανο το μέγα...

Μαγεύεσαι από κόσμους όπου άλλοι,

ούτε τολμούν πως θα σκεφτούν,

να τριγυρνάς στις αγορές τους,

ξεπουλώντας,

ότι η φύση αφεαυτού, σου κληροδότησε.

Και λες δεν βαριέσαι,

θα ξοδεύομαι,

ν' ανοίγω θέλω 'ρίζοντες

κι ας μην ακούν

και ας μην βλέπουν

μια λέξη, ακόμη μια φράση,

δεν ξέρεις, κάποιος θα τις δει,

κάτι θ' ακούσει και θα μυριστεί,

στον μαγεμένο κήπο.

Κι έπειτα πάλι η σιωπή,

οι σκέψεις,

να πετάγεσαι στο καταχείμωνο την νύχτα,

να σκαλίζεις λεξοφράσεις σε χαρτιά,

να ξύνεις μολύβια

να χτυπάς απελπισμένα πλήκτρα,

να χάνεσαι σε σημεία στίξης, θαυμαστικά, κόματα, τελείες,

σε χρόνους ,πτώσεις και φωνές.

Ν' άκούς την μουσική τους ψίθυρο,

να βασανίζεσαι

κολλάει εδώ και όχι εδώ δεν πάει,

εδώ είναι όμορφα κι αλλού καθόλου δεν ταιριάζει.

Μάταιο λες καμιά φορά,

μα διαρκεί περίπου,

όσο κρατεί η φλόγα του κεριού,

σε φύσημα 'νάσας,

κι ο μακρινός ο ήχος,

αυτός που φόβισε σκυλιά,

την νύχτα π' αλυχτάνε,

να κοιμηθούν οι άνθρωποι

σε χέρια π' αγαπάνε.

Προσευχή...

Θεέ μου, στάξε λύτρωση

στις άσπρες σου νιφάδες,

για αυτούς που τρέχουν μόνοι τους,

στους λασποταρσανάδες.

Αυτούς που δίχως οδηγό

σέρνουν το κάρο μόνοι

και δεν λογιάζουν μια στιγμή,

τη λάσπη και το χιόνι.

Δως τους μια ταπεινή στιγμή,

ένα τυχαίο βλέμμα,

Δως τους ακόμη μια πληγή,

ν' ανοίξει δίχως αίμα.

Μην τύχει οι σταγόνες του,

να στάξουν να λερώσουν,

το άσπρο σου το φωτεινό,

μην γίνει και λασπώσουν.