Της Δημιουργίας το βάσανο το μέγα...

Μαγεύεσαι από κόσμους όπου άλλοι,

ούτε τολμούν πως θα σκεφτούν,

να τριγυρνάς στις αγορές τους,

ξεπουλώντας,

ότι η φύση αφεαυτού, σου κληροδότησε.

Και λες δεν βαριέσαι,

θα ξοδεύομαι,

ν' ανοίγω θέλω 'ρίζοντες

κι ας μην ακούν

και ας μην βλέπουν

μια λέξη, ακόμη μια φράση,

δεν ξέρεις, κάποιος θα τις δει,

κάτι θ' ακούσει και θα μυριστεί,

στον μαγεμένο κήπο.

Κι έπειτα πάλι η σιωπή,

οι σκέψεις,

να πετάγεσαι στο καταχείμωνο την νύχτα,

να σκαλίζεις λεξοφράσεις σε χαρτιά,

να ξύνεις μολύβια

να χτυπάς απελπισμένα πλήκτρα,

να χάνεσαι σε σημεία στίξης, θαυμαστικά, κόματα, τελείες,

σε χρόνους ,πτώσεις και φωνές.

Ν' άκούς την μουσική τους ψίθυρο,

να βασανίζεσαι

κολλάει εδώ και όχι εδώ δεν πάει,

εδώ είναι όμορφα κι αλλού καθόλου δεν ταιριάζει.

Μάταιο λες καμιά φορά,

μα διαρκεί περίπου,

όσο κρατεί η φλόγα του κεριού,

σε φύσημα 'νάσας,

κι ο μακρινός ο ήχος,

αυτός που φόβισε σκυλιά,

την νύχτα π' αλυχτάνε,

να κοιμηθούν οι άνθρωποι

σε χέρια π' αγαπάνε.