Καταραμένη διαπίστωση Ας μην ερχόσουνα ποτέ...

Που δεν κατάλαβες τον ποιητή

αναρωτώμενος σε βάθος χρόνου,

τι τάχα θέλει να σου πει ο κολασμένος,

είναι οπωσδήποτε ένα μεγάλο πρόβλημα.

Που δεν καταλαβαίνεις όμως το παιδί,

είναι ένα ακόμη μεγαλύτερο,

σαν γόρδιος για πάντα δυσεπίλυτος δεσμός,

χωρίς μαχαίρια ή Αλέξανδρους

στα δύο να τον κόψουν.

Που δεν αναρωτιέσαι αν το παιδί,

απόψε κάπου ξεπαγιάζει,

ή πνίγεται ή χάνεται σε άβυσσους,

λάθη τριγυρισμένο,

είναι ένα έγκλημα βαρύ,

καθώς δικά σου είναι ετούτα τα θεριά,

που άγρια το περιτριγυρίζουν.

Που δεν θα πεις απόψε ένα συγνώμη,

για όσα φόρτωσες σε πλάτες δυσανάλογες,

για όσα βύθισες σε δύσμοιρα νερά,

για όσα αδιαφόρησες χωμένος μέσα στα σκατά,

θα είναι ερινύα που θα σε επισκεφτεί,

αιώνια και αδιάκοπα να σε κατασπαράζει

σαν Ήφαιστο δεμένο στου Καυκάσου τα βουνά,

ή Σίσυφο να σε κατρακυλά, προτού ολοκληρώσεις,

μια ακόμη μίζερη, πλην μάταιη πορεία....

Ισως...

Ίσως καθόλου δεν γνωρίζεις,
ίσως κανείς δεν σ’ έχει ενημερώσει σχετικά,
το τρένο εκείνο της μεγάλης μας φυγής,
μια μέρα θα σφυρίξει,
αρχίζοντας απρόσμενο ταξίδι,
σε μέρη αέναα, καθόλου εξωτικά.

Θ’ αφήσει πίσω του δυο μάτια δακρυσμένα,
να αιωρούνται στα κενά,
όπως αυτά ορίζονται από τις αποβάθρες,
και χέρια κάπως αποσβολωμένα,
από τυχαίους και λαθραίους επιβάτες.

Θα φύγει ταξιδεύοντας σε όνειρα,
όπως αυτά, που δεν αντίκρισες ποτέ,
από τα φινιστρίνια άλλων τρένων,
ανήσυχα για λίγο καθισμένη,
στα αναπαυτικά μα ψεύτικα κουπέ.

Ίσως στο τέλος, άμα ακούσεις την σφυρίχτρα,
που θα σημάνει το μεγάλο μας φευγιό,
θα μετανιώσεις ή θα τρέξεις οργισμένη,
αναζητώντας τον επόμενο συρμό…