Δευτερολεπτοδείκτες...

Έτσι καθώς κυλούν αδήμονες,

βασανιστικές ώρες,

ως εκείνη που θα έρθει,

η πληρότητα να σε συναντήσει,

βιαστικούς δευτερολεπτοδείκτες

μην ακολουθείς,

δεν τρέχουν ποτέ γρηγορότερα,

δεν κομπιάζουν και κυρίως

δεν καθυστερούν.

Υπάρχουν μόνο για να σου υπενθυμίζουν,

την ακαθόριστη έννοια “ χρόνος”.

Δεν σου μαρτυρούν το που,

δεν σου αποκαλύπτουν το πότε,

απλά τρέχουν στον μονότονο ρυθμό,

του ενός “τικ” πριν το επόμενο “ τακ”.

Δεν σε λυπούνται, δεν σε αγαπούν,

δεν σε ερωτεύονται, σε εχθρεύονται,

δεν σε επιβραβεύουν ούτε καν σε κρίνουν.

Αυτές, είναι οι δικές σου δουλειές,

δικές τους είναι το ανελέητο ,

δίτονο “ τικ τακ”.

Γιαυτό φτιάχτηκαν, γιαυτό υποδουλώθηκαν

γιαυτό δέθηκαν σε έναν άξονα,

πολυδεμένο σε πολλά μικρά ή μεγάλα,

γραναζορούμπινα..

Εσύ κουρδίζεις το αυτεξούσιο σου,

αυτοί κουρδίζονται υπόδουλοι άξονος,

σημείων πλάκας ή καντράν,

κρυστάλλων χαλαζία αχαράκτων,

φερόμενου φωσφόρου,ιμάντων,

γραναζιών, σφικτήρων, σφηνών, ελασμάτων.

Είναι θαρρείς κάπως εμφανής η διαφορά;

Μικρή Πυξίδα

Ανατολή – Δύση

Βορράς- Νότος

πυξίδα,

πορεία ατέρμονη,

επαναφορά,

Αμετακίνητο το μέλλον,

σε προδιαγεγραμμένη Ρότα,

στόχος,

Καράβια βασιλεύουν, ήλιοι,

μάτια δακρύζουν,

αποχαιρετισμός,

Υπάρχουν για να φεύγουν,

και να επιστρέφουν,

επιστροφή,

Μάτια δακρύζουν ξανά,

αντάμωμα το σμίξιμο,

στον Αιώνα....

Κομπινοευτυχία...

Όταν τα led μιας προσομοιωμένης ευτυχίας,

έχουν θαμπώσει για καλά,

όταν η Jumbo μας χαρά

δεν τρίζει στην σακούλα,

δεν ξέρω ποιος θα αντέχει

για να δώσει

μία ζεστή αγκαλιά και μιά ευχή,

σε οποιαδήποτε κατατρεγμένη

ανθρώπινη και μη, ψυχή!!

Όταν ο συρφετός, ο όχλος, πάψει να ονειρεύεται,

τα κέρδη από λαχεία που δεν δίνουν,

δεν ξέρω ποιες θα είναι εκείνες οι αγκαλιές,

που απλόχερα θα στέκονται ανοιχτές,

χωρίς να κλείνουν.

Όταν χορτάτη η ματαιοδοξία αποκοιμηθεί,

χωρίς να λογαριάζει πως και πότε θα ξυπνήσει,

δεν ξέρω ποιος θα είναι αυτός

που το κουμπί, για ακόμη μια selfie θα πατήσει.

Ζητώ συγνώμη που χαλώ αυτό το party

όμως το έχω δει ξανά,

καλοστημένη η “κομπινοευτυχία”,

που εξατμίζεται νωρίς, χωρίς κανένας να μιλά.

Αντί να μοιραζόμαστε σε όλα τα κομμάτια,

καλύπτουμε ανάγκες πλαστικές,

γινόμαστε λίγο πολύ ανθρωπάκια,

μόνο σαν έρχονται γιορτές.

Κι όταν τα φώτα χαμηλώσουν,

όταν οι μουσικές μας βουβαθούν,

χανόμαστε σε κάτι άστρα,

που είναι αδύνατον να μας καταδεχτούν.