Κομπινοευτυχία...

Όταν τα led μιας προσομοιωμένης ευτυχίας,

έχουν θαμπώσει για καλά,

όταν η Jumbo μας χαρά

δεν τρίζει στην σακούλα,

δεν ξέρω ποιος θα αντέχει

για να δώσει

μία ζεστή αγκαλιά και μιά ευχή,

σε οποιαδήποτε κατατρεγμένη

ανθρώπινη και μη, ψυχή!!

Όταν ο συρφετός, ο όχλος, πάψει να ονειρεύεται,

τα κέρδη από λαχεία που δεν δίνουν,

δεν ξέρω ποιες θα είναι εκείνες οι αγκαλιές,

που απλόχερα θα στέκονται ανοιχτές,

χωρίς να κλείνουν.

Όταν χορτάτη η ματαιοδοξία αποκοιμηθεί,

χωρίς να λογαριάζει πως και πότε θα ξυπνήσει,

δεν ξέρω ποιος θα είναι αυτός

που το κουμπί, για ακόμη μια selfie θα πατήσει.

Ζητώ συγνώμη που χαλώ αυτό το party

όμως το έχω δει ξανά,

καλοστημένη η “κομπινοευτυχία”,

που εξατμίζεται νωρίς, χωρίς κανένας να μιλά.

Αντί να μοιραζόμαστε σε όλα τα κομμάτια,

καλύπτουμε ανάγκες πλαστικές,

γινόμαστε λίγο πολύ ανθρωπάκια,

μόνο σαν έρχονται γιορτές.

Κι όταν τα φώτα χαμηλώσουν,

όταν οι μουσικές μας βουβαθούν,

χανόμαστε σε κάτι άστρα,

που είναι αδύνατον να μας καταδεχτούν.