Άγραφη σελίδα ...

Μοιραία φτάνει η στιγμή

που η σελίδα σου πρέπει να αλλάξει,

να σβήσει οποιαδήποτε κηλίδα,

που το μελάνι έχει στάξει.

Νέες ολόλευκες σελίδες

αδημονούν για να γραφτούν

με πόνους δάκρυα κι ελπίδες

που απ' την αρχή θα οριστούν.

Δεν είναι πόνος ότι νιώθεις

δεν είναι αποχωρισμός

είναι αιώνια γραμμένος

ως του ανθρώπου ορισμός.

Το τέλος πάντα συντροφεύει

σαν κόρη του, μία αρχή,

και της αφήνει ελεύθερο το χέρι

προτού εκείνη μαραθεί.

Το τέλος μοιάζει με φτερούγες

που ξεκουράζονται προσωρινά,

προτού και πάλι ξανανοίξουν

σε νέα ουράνια φωτεινά.

Η διαδρομή...

Ατάκτως ειρημένες σκέψεις

σε μάτια καρφωμένα στο κενό

βρεγμένου δρόμου οπτασία

λευκή γραμμή και όριο ακαθόριστο.

Τα μπράτσα αόρατα μεθοδικά πασκίζουν

να αφήσουν διάφανη οπτική

σε ένα γυαλί που καθαρίζουν

σε θύελλα και σε βροχή .

Τα φώτα βλέφαρα τσακίζουν

ορίζουν την επιστροφή

πότε μακραίνουν ή ξακρίζουν

σε πόνων, νόστων, επαφή.

Στα μάτια ίσια μην κοιτάξεις

το δρόμο της επιστροφής

χωρίς πυξίδα θα χαράξεις

το χάρτη ανυπόστατης οργής.

Διαδρομή να φύγω ή να έρθω είναι

πάντως μονάχα μια διαδρομή

που δεν αλλάζει χαραχτήρα

παρά μονάχα ώρα και ψυχή.

Που δεν ανάβει αναπτήρα

παρά για μια ακόμη ρουφηξιά, ζωή....!!!

Ψυχές στ'αστέρια

- Τόχεις ;

- Ναι...

- Πάμε;

- Ναι ...

Δύο επί τρία πίστα, τετράγωνα πλακάκια, ασπροκόκκινα , στενάχωρα. Κάπνα να σε πνίγει. Χέρια σταυρός, μάτια κλειστά, τσιγάρο κρεμασμένο στα χείλη και ακαθόριστη πίκρα στα εικαοσιπέντε και κάτι.

Βήματα σταυρωτά, αντάμα.

Ψυχές; Μία.

Χορός ένας, μοναδικός και αιώνιος.

Δεν ξαναβρεθήκαμε αντάμα ποτέ, μέχρι που ζήλεψε τα αστέρια κι έφυγε κοντά τους.

Δεν το ξαναχώρεψα ποτέ, και ούτε και πρόκειται.

Το ακούω και ραγίζω μόνο .

Ραγίζουν και τα αστέρια κάθε φορά.

-Καλή τύχη.

Ζωή λειψή, ψυχή λειψή, όνειρα λειψά, ανάπηρα, λίγα.

-Που πας ;

-Χάνομαι....

-Φεύγω,

-Όχι

-Να μείνεις εδώ,

-Δεν θέλω...

-Πρέπει, ένας εδώ να φυλάει. Πύργος.

-Χάνομαι αν χαθείς.

-Όχι. Πύργος.

-Ότι πεις.....

Αστέρια ανοίξτε δρόμους, γελάστε , αστέρια θρόνους φτιάξτε ....

Ασπροκόκκινους , πλακάκια δύο επί τρία . Κάπνα, οχλοβοή, μάτια, ψυχή μία κι όχι άλλη .

Μία..........

΄

- μη ρωτάς. Δεν θα μάθεις......

https://www.youtube.com/watch?v=aXJQmTSptCc

Η μοναχική νότα...

Ταξίδευαν οι μουσικές

πάλλονταν στον αέρα

γλυκές και όμορφες, πολλές,

οι νότες από “πέρα”,

για να ξυπνήσουν τις ψυχές

απ' την βαριά “γαλέρα”.

Μα κείνη απροστάτευτη

σε μπόρες καταιγίδες

τις απειλούσε ανοιχτά

να τις καταποντίσει.

Τα φώτα και οι μουσικές

μοιάζαν σαν να μακραίνουν

όπως της μάνας στη στεριά

τ' ολόλευκο μαντήλι.

Μια νότα όμως ταπεινή

αέρ' αντιμαχόταν

να ταξιδεύει πάσκιζε

στην κόντρα του καιρού,

πουλί θαρρείς πως θάφτανε

στην θλιβερή γαλέρα

για να κρατήσει τ' άλμπουρο

μεσαίου καταρτιού.

Πασκίζανε και οι ψυχές

με χέρια απλωμένα

δειλά να την αδράξουνε

μες στον βαρύ Βοριά,

θα πιάναν λες το νήμα τους

για τον απάνω κόσμο

προτού η κατάρα η βαριά

στα βάθη βυθιστεί.

Σαν άνθρωποι ή σαν θεοί

δεν έχει σημασία

ταξίδι κάνουμε σκληρό

σε θάλασσες βαθιές,

κι όποιος μια νότα δε μπορεί

ν' ακούσει ή ν' αδράξει

στα θλιβερά τους τα νερά

αργά θα βυθιστεί.