Άγραφη σελίδα ...

Μοιραία φτάνει η στιγμή

που η σελίδα σου πρέπει να αλλάξει,

να σβήσει οποιαδήποτε κηλίδα,

που το μελάνι έχει στάξει.

Νέες ολόλευκες σελίδες

αδημονούν για να γραφτούν

με πόνους δάκρυα κι ελπίδες

που απ' την αρχή θα οριστούν.

Δεν είναι πόνος ότι νιώθεις

δεν είναι αποχωρισμός

είναι αιώνια γραμμένος

ως του ανθρώπου ορισμός.

Το τέλος πάντα συντροφεύει

σαν κόρη του, μία αρχή,

και της αφήνει ελεύθερο το χέρι

προτού εκείνη μαραθεί.

Το τέλος μοιάζει με φτερούγες

που ξεκουράζονται προσωρινά,

προτού και πάλι ξανανοίξουν

σε νέα ουράνια φωτεινά.