Ένα κομμάτι χαρτί αφιερωμένο, “Στην Μερσέδες βέβαια....”

" Οι αιώνιοι έρωτες είναι σαρκοβόρα θηρία που ξεσκίζουν τις καρδιές μας, είναι και το χάδι πούρχεται μετά, σαν της μάνας το χάδι, να απαλύνει κάθε ψυχής πόνο" 
                                                                                                                 Ε.Β.Τσερεμέγκλης. 

Αυτό το βιβλίο θα πρέπει να είναι το μοναδικό αντίτυπο, κουτσουρεμένο, ανάπηρο σε αυτήν την σελίδα. Θα πρέπει μάλλον να είναι παγκοσμίως έτσι, σε όσες γλώσσες έχει μεταφραστεί και είναι πολλές!!

Η αιτία μία. Έτυχε να δεχτεί σε εκείνο το κομμάτι του όπου καταγράφεται η αφιέρωση του συγγραφέα, την ψυχική τρικυμία της στιγμής του αναγνώστη. Να απορροφήσει όλη μα όλη την πίκρα, το πείσμα, την θέληση, την αφοσίωση, την αγάπη, την απογοήτευση, την πίστη, την οργή και την απορία για την ταύτιση των συμβαινόντων εκείνες τις ώρες, με τα γραφόμενα πριν από πολλά χρόνια από έναν άλλον άνθρωπο, ένας θεός ξέρει σε ποια γωνιά του κόσμου.

Έγινε σημείο αναφοράς στο μυαλό του. Ορόσημο. Σύνορο πριν και μετά. Στόχος. Λόγος μη ύπαρξης. Έγινε φυλακτό που ξεχάστηκε, κεντημένο με αιματοκλωστή, εκεί αριστερά. Εκεί όπου χτυπάει η καρδιά. Σημάδι ανεξίτηλο, γρίφος, κόμπος και δεσμός γόρδιος. Να δένει ζωή και χρόνια. Να δένει σκέψεις. Να δένει συναισθήματα και να καθιστά σε θέση αναπηρίας κάθε πράξη και κάθε λέξη.

-Τόση δύναμη σε ένα χαρτί; Ποια συμβόλαια και ποιες συμβάσεις θα άντεχαν δεκαετίες; Ποιες εκπεφρασμένες υποσχέσεις και όρκοι, ποια λόγια φευγάτα και ανεμοσκορπισμένα;

Ένα χαρτί, κομμένο από ένα βιβλίο, ένα λευκοκίτρινο κομμάτι χαρτί, καταχωνιασμένο σε συρτάρια, ανάμεσα σε παλιούς λογαριασμούς και χαρτούρα γραφειοκρατικής ανωφελότητας, τίποτε άλλο δεν ήταν. Ένα απλό κομμάτι χαρτί!!

-Πως είπες; Ένα κομμάτι χαρτί;

- Όχι φίλε, δεν ήταν ένα κομμάτι χαρτί απλώς. Ήταν “Το κομμάτι”, από “Το συγκεκριμένο βιβλίο” και πάνω του είχε συναφθεί η “Επί Του Πόνου Συμφωνία”. Με ανοιχτή ημερομηνία λήξης και συγκεκριμένη, “ μία”, ημερομηνία έναρξης. Με μία υπογραφή και αναμονή της δεύτερης. Ήταν η καταγραφή ενός ονείρου από εκείνα που θα πραγματοποιηθούν. Ήταν και παραμένει “ κάβος” να τραβά βουνά και βαπόρια μαζί. Να κινεί γη και ουρανό. Να απογειώνει και να πετάει στους αιώνες των αιώνων. Ήταν συμβόλαιο Τιμής και Αγάπης αιώνιας. Ήταν η συντριβή και η καταγραφή της. Ήταν η υπόσχεση και το πείσμα. Η μετάνοια και η μεταμέλεια. Ήταν ότι μπορούσε να είναι και ότι δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Μα κυρίως ήταν και παραμένει ζωντανό για την “Μερσέδες βέβαια...”, όπως ακριβώς είναι τυπωμένο σε περίοπτη θέση και φαίνεται μόνο αν το προσέξει κανείς...

΄Ισο λογισμός...

foto: Άννα Ρουμελιώτη

Δρακοδόοντες τιτάνες .

καραδοκούν στις αφώτιστες γωνιές

εντυπώσεων που αφήνουμε.!

Ανυπόστατα ξωτικά,

οδηγούν τους χορούς του μυαλού,

ανεξέλεγκτα,

ρουφώντας σταγόνες,

στοργής και αφοσίωσης,

ανακατεμένες με αίμα αγάπης.!

Οι λογαριασμοί κλείνουν,

όταν λογιστές μασκοφόροι,

ισοσκελίζουν την παρουσία τεράτων,

με ευθείες βολές,

Στυμφαλίδες, σωριάζονται,

πριν προλάβουν να ανασυνταχθούν,

στο φονικό τους πέταγμα,

επιτιθέμενες σε ότι φωτίζει

το στεφάνι του έρωτα ,της οσμής,

της σκέψης, του πόθου και της αναζήτησης..

Το πείσμα...

Στα εναπομείναντα κομμάτια,

σπασμένου καραβιού,

αναζήτησα ότι η θάλασσα μιας ζωής,

επέτρεψε να υπάρχει.

Ότι η αρμύρα της άφησε

να μείνει όρθιο η ζωντανό,

θησαυρός καλοκρυμένος,

το πείσμα σου.

Ανεκτίμητος, ανέξοδος

μα υπαρκτός,

σαν χάδι ή σαν οργή

χαραγμένος σε σώματα δέντρων

σε χαρτιά ή νέφη

ενός ουρανού που δεν υπάρχει.

Χόρτασα καταδίκες,

μάχες με Ερινύες, Φόβους η Φαντάσματα,

φτιαγμένα όλα σε ένα μυαλό,

που έμαθε να μάχεται αμυνόμενο,

να σχεδιάζει την διαχείριση του πόνου,

να προβλέπει τον ερχομό του,

αλλά να μην βλέπει τον αποχωρισμό,

την οριστική του scrap διάλυση,

σε μέρες λιγότερο γκρίζες,

περισσότερο φωτεινές,

λουσμένες ήλιο χρώμα και ζωή...

Άγνωστα χρώματα...

foto Anna Dourdouna.

Χάθηκα στο γαλάζιο σου

να ξέρεις,

εκείνο το απεριόριστο ουρανί,

ντύθηκα το βαθύ πορτοκαλί

το χρυσαφί το ηλιόφερτο,

με των νεφών το απροσδιόριστο λιλά.

Γέμισα την άδεια μου σκιά,

χρώματα άγνωστα,

αυτά που εφευρίσκεις μες στο πουθενά,

πάντα,

κυρίως όμως,

μόνο εσύ !