Το πείσμα...

Στα εναπομείναντα κομμάτια,

σπασμένου καραβιού,

αναζήτησα ότι η θάλασσα μιας ζωής,

επέτρεψε να υπάρχει.

Ότι η αρμύρα της άφησε

να μείνει όρθιο η ζωντανό,

θησαυρός καλοκρυμένος,

το πείσμα σου.

Ανεκτίμητος, ανέξοδος

μα υπαρκτός,

σαν χάδι ή σαν οργή

χαραγμένος σε σώματα δέντρων

σε χαρτιά ή νέφη

ενός ουρανού που δεν υπάρχει.

Χόρτασα καταδίκες,

μάχες με Ερινύες, Φόβους η Φαντάσματα,

φτιαγμένα όλα σε ένα μυαλό,

που έμαθε να μάχεται αμυνόμενο,

να σχεδιάζει την διαχείριση του πόνου,

να προβλέπει τον ερχομό του,

αλλά να μην βλέπει τον αποχωρισμό,

την οριστική του scrap διάλυση,

σε μέρες λιγότερο γκρίζες,

περισσότερο φωτεινές,

λουσμένες ήλιο χρώμα και ζωή...