Έτσι είναι...

Είναι η καρδιά του “ποιητή”,

που κρούει τις καμπάνες,

για να ξυπνήσουν δάκρυα,

προτού θρηνήσουν μάνες.

Είναι το “ δάκρυ” το βαρύ,

που δείχνει ένα δρόμο,

καθώς κυλάει ελεύθερο,

βγαλμένο από τρόμο.

Είναι που θάρθουν μέρες Άνοιξες,

να γιατρευτούν οι πόνοι,

που άνθρωποι θα στέκονται,

που θα κρατάνε σταθερά,

της “ μοίρας” το τιμόνι.

Είναι που ανάσες μας κοφτές,

θα δίνουν τις εικόνες,

να ζωγραφίζουν τα παιδιά,

με βότσαλα “ γοργόνες”.  

Η επιστροφή (;) του εκκρεμούς...

Ωραία τα συντρίμμια σας

όμως δεν έχουν πέσει,

δυο πέτρες έμειναν

στην αρχική τους θέση,

έτσι, για να θυμίζουν την αρχή,

προτού κι εμείς κατακλυστούμε,

απ' την ολοκληρωτική ( ;) καταστροφή.

Ω, τι ωραία η ισοπέδωσή σας,

η επιστροφή του εκκρεμούς

στον αρχικό του τόνο,

δεν μοιάζει αυτό που προκαλεί με πόνο,

υπενθυμίζει όμως,

έναν ακόμη απολεσθέντα χρόνο.

Όμορφη αλήθεια ηρεμία,

ολόιδια με νεκρική σιγή,

σαν να ' σκασε στην Μεσοποταμία,

μια βόμβα καταστροφική.

Να κλείνουμε λοιπόν με αυτό το θαύμα,

να κλίνουμε το γόνυ ευλαβικά,

σε ότι ορίστηκε ως τραύμα,

ως μνήμη, ή,ως ανάμνηση παντοτινή.

Απέτυχα..

Απέτυχα παταγωδώς να γίνω μέτοχος,

σε ο,τι ονομάσατε ευτυχία,

να καταγράφω ισολογισμούς,

χωρίς την πιο μικρή ''ζημία''.

Απέτυχα καθώς δεν ήμουν λογιστής,

να αισθάνομαι με νούμερα και πράξεις,

να λογαριάζω αριθμούς

να αγνοώ ανθρώπινες υπάρξεις.

Απέτυχα λοιπόν σε ότι θέλατε,

σε ο,τι ορίζετε με ''κέρδος ή ζημία''

μόνο σε ένα δεν απέτυχα,

να παραμείνω σε ανθρώπινη αρμονία.