Έτσι είναι...

Είναι η καρδιά του “ποιητή”,

που κρούει τις καμπάνες,

για να ξυπνήσουν δάκρυα,

προτού θρηνήσουν μάνες.

Είναι το “ δάκρυ” το βαρύ,

που δείχνει ένα δρόμο,

καθώς κυλάει ελεύθερο,

βγαλμένο από τρόμο.

Είναι που θάρθουν μέρες Άνοιξες,

να γιατρευτούν οι πόνοι,

που άνθρωποι θα στέκονται,

που θα κρατάνε σταθερά,

της “ μοίρας” το τιμόνι.

Είναι που ανάσες μας κοφτές,

θα δίνουν τις εικόνες,

να ζωγραφίζουν τα παιδιά,

με βότσαλα “ γοργόνες”.