Αναζήτηση...

Στου "πατριώτη" το μυαλό,

ηχούν τα γιαταγάνια,

να σφάζουνε αλλόθρησκους,

και να θρηνούν τσογλάνια.

Να τρέχουνε τα αίματα,

απίστων κερατάδων,

από το χέρι δίκαιων

και φλογερών ραγιάδων.

Αυτά του ‘μάθαν οι σοφοί,

αυτά μονάχα βλέπει,

να ανεμίζει θούριους

το μάτι του να τέρπει.

Που τάχα είναι η διαφορά,

από τους μονομάχους,

από το πλήθος που ιαχεί,

σε αρένες άγριου πάθους;

Που είναι εκείνη η Ανθρωπιά,

που αναζητεί Ειρήνη,

που καρτερεί μια Λευτεριά,

παγκόσμια να γίνει;

Που είναι η γνώση η βαθιά,

η έρευνα, το πάθος,

εκείνη η αναζήτηση

για να βρεθεί το λάθος;

Πάντως σαφώς δεν βρίσκεται,

σε λάβαρα και μύθους

σε λόγια κούφια ανέμελα, 
σε λόγια του κολίγα

εκτός και εμβαθύνουμε,

στο Θούριο του Ρήγα.

Κανονικότητα...

Αναποδογύρισα τα αισθήματα,
να δω πως είναι να γελάς
όταν πονούνε άλλοι.
Φρίκη!!
Τα επέστρεψα
στην αρχική τους θέση,
στην κανονικότητα τους.
Πόνος και γέλιο αντάμα
σε εναλλαγή,
σκοτάδι – φως,
άσπρο – μαύρο,
ζέστη – κρύο,
αγάπη – μίσος,
αποδοχή – απόρριψη.
Κανονικότητα της ισορροπίας,
της γαλήνιας οσμής,
του απροσδόκητου
στο θαύμα της ζωής.

Δημοσία εξομολόγηση...

Κράτησα την Ποίηση,

ανομολόγητο μυστικό,

καλά προφυλαγμένη σε συρτάρια,

ώσπου ο μάγος χρόνος την ωρίμασε,

κιτρίνισε τα φύλλα της,

γκριζάρισε το μαύρο της μελανόσωμα,

για να της δώσει ορμή.

Δημοσίως,

ν’ αποδομεί τα κείμενα που κείτονται κακώς,

να ερωτοτροπεί δικαίως,

να διαμαρτύρεται επί δικαίων όπως δείχνουν

και αδίκων,

να ζει για να υπάρχει,

ως ύμνος, ιαχή, ευχή,

νανούρισμα, δάκρυ παρηγοριάς,

λόγος βάλσαμο και λόγος λόγχη,

να διώξει εχθρούς και φίλους μασκαράδες.

Συνείδηση του ασυνείδητου,

σκοπευτής ελεύθερος

πνεύμα ατιθάσευτο,

ορίζει δρόμους δημόσιους,

ορίζει και στενά ανήλιαγα,

σκοτεινά, υγρά ως λασπωμένα.

Ορίζει ήλιους, ουρανούς,

ελπίδες ταξιδιού,

χωρίς σαφή προορισμό,

αλάργα και ανέγγιχτα,

από τον πονηρό προσπορισμό.