Δημοσία εξομολόγηση...

Κράτησα την Ποίηση,

ανομολόγητο μυστικό,

καλά προφυλαγμένη σε συρτάρια,

ώσπου ο μάγος χρόνος την ωρίμασε,

κιτρίνισε τα φύλλα της,

γκριζάρισε το μαύρο της μελανόσωμα,

για να της δώσει ορμή.

Δημοσίως,

ν’ αποδομεί τα κείμενα που κείτονται κακώς,

να ερωτοτροπεί δικαίως,

να διαμαρτύρεται επί δικαίων όπως δείχνουν

και αδίκων,

να ζει για να υπάρχει,

ως ύμνος, ιαχή, ευχή,

νανούρισμα, δάκρυ παρηγοριάς,

λόγος βάλσαμο και λόγος λόγχη,

να διώξει εχθρούς και φίλους μασκαράδες.

Συνείδηση του ασυνείδητου,

σκοπευτής ελεύθερος

πνεύμα ατιθάσευτο,

ορίζει δρόμους δημόσιους,

ορίζει και στενά ανήλιαγα,

σκοτεινά, υγρά ως λασπωμένα.

Ορίζει ήλιους, ουρανούς,

ελπίδες ταξιδιού,

χωρίς σαφή προορισμό,

αλάργα και ανέγγιχτα,

από τον πονηρό προσπορισμό.