Την κέρδισες
την ευαρέσκεια (like)
βραβείο, δώρο
γιορτής ,
σε απαστράπτον
περιτύλιγμα,
σε ολάνθιστη
οθόνη.
Οι μακρινοί
εικονικοί,
στέλνουν
φιλιά, ευχές και κάρτες,
ζωντανές,
δυναμικές
τις λένε οι προγραμματιστές,
όλο λάμψη,
έμπνευση και δανεική ευτυχία.
Σε σκέφτονται
λένε,
“τι κρίμα
που δεν είμαστε μαζί βρε παιδί μου”,
καλά να
περάσεις,
κι ας ξέρουν
πως δεν θα περάσεις καλά,
γιατί δεν
είσαι καλά,
ούτε και οι εικονικοί είναι, ας λένε.
Κρέμονται
από τα πλήκτρα σου,
κρέμεσαι από
τα δικά τους,
Αγαπάνε τα
πλήκτρα τους,
λατρεύουν
την αστραφτερή τους οθόνη,
άστρο λαμπρό
τους οδηγεί,
ούτε σμύρνα,
ούτε λιβάνι,
Θα έρθει μια
μέρα που τα πλήκτρα
θα μυρίζουν
λιβάνι, κανέλα, γιασεμί κι αγιόκλιμα;
Θα έρθει κι
αυτή,
στα σκαριά
την έχουν,
να ολοκληρώσουν
την αυταπάτη τους.
Την αυταπάτη
σου,
ίσως τα
πλήκτρα να μπορούν
να γίνονται
και χείλια,
να σε φιλούν
ακατάπαυστα, αχόρταγα.
Ίσως οι
οθόνες, να χαϊδεύουν κιόλας,
να μπορούν
να απαλύνουν,
της μπερδεμένης
μοναξιάς με την μοναχικότητα,
την
μανιοκαταθλιπτική ροπή σου.
