Η ζωή είπες;

Οδηγούσε πολύ, ήταν η φύση της δουλειάς του τέτοια που τον υποχρέωνε να οδηγεί πολύ και για πολλά χιλιόμετρα.

Σκεφτόταν πολύ, ήταν η φύση της δουλειάς του τέτοια που απαιτούσε πολύ σκέψη, για να τα φέρει βόλτα και να αποδώσει ώστε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για την επιβίωση.

Η οδήγηση, είχε πια χάσει την αίγλη των πρώτων χρόνων. Δεν ήταν πλέον το προς κατάκτηση πεδίο, που του έδινε ένα αίσθημα νίκης κάθε φορά που τα κατάφερνε σε ένα οδηγηγικό εγχείρημα. Με διαφορετικό όχημα, σε διαφορετικό δρόμο, σε διαφορετικές συνθήκες, σε διαφορετικές αποστάσεις. Είχε πια γίνει μια συνήθεια. Όλα γίνονταν αυτόματα, πιο γρήγορα και από την σκέψη. Σαν να μην σκεφτόταν πριν αντιδράσει σε οποιαδήποτε κατάσταση. Απλά ενεργούσε. Τόσο φυσικά, τόσο απλά, τόσο αυτόματα.

Τα αδηφάγα χιλιόμετρα που απλώνονταν μπροστά στα μάτια του και είχαν πια αποκτήσει τον συμβολισμό της διαδρομής της ζωής. Σαν να ζούσε στην απόσταση ανάμεσα σε δύο μακρινές μεταξύ τους πόλεις. Είχε πια κάτσει στο μυαλό του πως αυτή είναι η ζωή. Η απόσταση ανάμεσα σε δύο σημεία στόχους. Ανάμεσα σε μια αρχή και ένα τέλος.

Η σκέψη του, είχε πια αποκτήσει κι αυτή την ταχύτητα που απαιτούσε ο δρόμος. Αυξομειωνόταν σαν να ήταν να καλύψει μια απόσταση, να αποφύγει ένα εμπόδιο, να ξεπεράσει ένα πιο αργό όχημα.

Τα παιδιά, το σπίτι, η οικογένεια, η σύντροφος, οι γονείς, οι στόχοι, οι πελάτες, τα προϊόντα, οι συνάδελφοι, οι παραγγελίες, οι παραδόσεις, το ταμείο, η είσπραξη, οι αποδοχές, οι υποχρεώσεις, οι αποπληρωμές, όλα σε μια αυξομειωτική διαδικασία. Πότε το ένα μπροστά, πότε το άλλο. Πότε γρήγορα, πότε πιο αργά, πότε με νεύρο πότε με χαλαρότητα. Δρόμος και μυαλό. Χιλιόμετρα και σκέψη. Ζωή και απόσταση.

Ζωή;;

Αυτό το δρόμο, με τις στενές κλειστές στροφές, τον είχε διανύσει πολλές φορές. Είχε αποτυπώσει στο μυαλό του κάθε καμπή και κάθε ιδιομορφία. Τότε στα νιάτα του τον είχε οδηγήσει με κάθε τρόπο. Αργά, γρήγορα, πιο γρήγορα, με όλους τους καιρούς, με πιο αυξημένη κίνηση, άδειο και χαλαρωτικό. Απολαυστικό, όπως τώρα. Ελεύθερος να κάνει την επιλογή του. Αργά ή γρήγορα. Ανάμεσα στα βουνά και με τις χαράδρες να χάσκουν στο πλάι του. Χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα, εκατοντάδες μέτρα, κάτω η θάλασσα. Αλλού να αφρίζει το ήπιο κύμα της και αλλού γαλήνια και θελκτική να φωνάζει έλα. Έλα να με απολαύσεις. Οι στροφές επαναλαμβανόμενες, συνεχείς, δύσκολες και πάντα απρόβλεπτες. Δεν ξέρεις τι κρύβει η επόμενη. Από κοπάδια ζώων μέχρι ένα φορτηγό ή ένα αργοκινούμενο τουριστικό λεωφορείο. Οι στροφές είναι σαν τη ζωή. Απρόβλεπτες. Πάντα απρόβλεπτες.

Η επιλογή, γρήγορα. Ήταν ο χρόνος που είχε περάσει σε ένα πελάτη. Ήταν η ζέστη που είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη το μεσημέρι. Ήταν που ο δρόμος ήταν άδειος. Ήταν οι απρόβλεπτες στροφές που του φώναζαν έλα να μα ανακαλύψεις ξανά. Ακόμη μια φορά.

Γρήγορα λοιπόν, με σκέψεις γρήγορες, με κινήσεις γρήγορες, με αντανακλαστικά γρήγορα και σε ένταση, αδρεναλινούχα. Γρήγορα και δυνατά. Γρήγορα και προκλητικά.

Στροφή παρά στροφή, κατάπινε τα μέτρα του δρόμου. Τα έτρωγε και προχωρούσε. Το απρόβλεπτο γινόταν προβλεπτό, το άγνωστο γνωστό, οι εικόνες βουνό θάλασσα σε γρήγορη εναλλαγή, όπως και οι σχέσεις στο κιβώτιο, τα χέρια στο τιμόνι, τα πόδια στα πεντάλ. Τα μάτια και τα αυτιά σε ένταση αισθήσεων, οι αισθήσεις στο απόλυτο κόκκινο. Στο ακριβές όριο.

Ένα σημάδι που αγνόησε στην συμπεριφορά του αυτοκινήτου,λίγο πριν, μια μεγαλύτερη σχέση στο κιβώτιο ταχυτήτων, μια χαμένη επαφή του πίσω εσωτερικού τροχού με το δρόμο και το απέραντο γαλάζιο, έρχεται αδηφάγο και απειλητικό κατά πάνω του. Μπλέκει με το μαύρο του θανάτου, με το λευκό, το εκτυφλωτικό λευκό του άλλου κόσμου. Ταινία μπρος τα μάτια του, εικόνες, τρέιλερ κινηματογραφικό. Τα παιδιά, το σπίτι, η οικογένεια, η σύντροφος, οι γονείς, οι στόχοι, οι πελάτες, τα προϊόντα, οι συνάδελφοι, οι παραγγελίες, οι παραδόσεις, το ταμείο, η είσπραξη, οι αποδοχές, οι υποχρεώσεις, οι αποπληρωμές, όλα εικόνες τρέχουν μπρος στα μάτια του. Εικόνες όμως. Όχι φράσεις. Εικόνες.

Μια ζυγισμένη κίνηση, ακριβείας. Μια απόρροια πείρας. Αυτόματη. Διέκοψε το σήριαλ. Έριξε την αυλαία του απέραντου γαλάζιου του μπερδεμένου με το μαύρο.

Το κοιτάζει. Το ξανά κοιτάζει το γαλάζιο του ορίζοντα και της θάλασσας. Όρθιος. Έξω από το αυτοκίνητο, πάνω από τον γκρεμό. Πατάει. Προσπαθεί να περπατήσει, αλλά τα πόδια ακολουθούν το τρέμουλο τους και όχι τις εντολές της σκέψης. Ακουμπάει στο αυτοκίνητο και βυθίζεται σε κάθισμα βαθύ. Ο ιδρώτας συναγωνίζεται τα δάκρυα. Το μυαλό δεν σκέφτεται και η καρδιά χτυπάει δυνατά δηλώνοντας την παρουσία της. Στέλνοντας τα αισθήματα να σκοτώσουν τις σκέψεις.

Η ταινία επαναλαμβάνεται, οι εικόνες επανέρχονται, η ζωή είναι εδώ. Με εικόνες, με δάκρυα, με συναίσθημα και όχι με φράσεις. Είναι εδώ.

Η ζωή είπες;

Ασε....

                     
                                                    

Άφησε το μυαλό μου ν’αρμενίζει

Στου πέλαου την ομορφιά

Με την ψυχή ν’ανηφορίζει

Σε κακοτράχαλα βουνά

Άσ’ την αρμύρα να τρυπώνει

Στης σκέψης μου κάθε γωνιά

Την υγρασία να δροσίζει

Τα όνειρα τα παιδικά

Άσε τα μάτια μου να τρέξουν

Ξοπίσω σου σαν τα παιδιά

Άσε τα αυτιά σου να ακούσουν

Άγρια ποδοβολητά.

Λύσε τους κάβους μου, δεμένος ,

Δεν έχω ρότα ούτε σκοπό

Τα μαγικά μας τα λιμάνια

Μας περιμένουνε καιρό. !!!

Ανέλπιστες ελπίδες….

Στα όνειρα περπάτησα

Σαν νάταν μονοπάτια

                                                         Μα πάντα πίσω άφηνα                                                         

 Μικρά -μικρά κομμάτια.

  Απ’ την ψυχή ή το μυαλό

Αχνές μικρές σφραγίδες

Που όνομα δεν έχουνε

Μα μοιάζουνε σαν αδερφές

Με ανέλπιστες ελπίδες.

Το κοκτέιλ της ζωής.

Η αξιοπρέπεια είναι ένα κοκτέιλ που περιέχει σε ίσα μερίδια δύο κυρίως συστατικά. Τις αξίες και τα πρέπει.

Αξίες είναι ότι βοηθά τον άνθρωπο να αναδείξει και να υποστηρίξει την υπόστασή του.

Τα πρέπει είναι εκείνοι οι κανόνες που βοηθούν την ανθρώπινη κοινωνία να επιβιώσει ξεχωρίζοντας από τις κοινωνίες άλλων όντων.

Αν νοθευτεί κάποιο από τα δύο συστατικά, το κοκτέιλ μετατρέπεται σε “μπόμπα”, ποτό ικανό να οδηγήσει σε τύφλωση ή ακόμη και στον θάνατο.

Αν σήμερα μιλάμε για την ανάκτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι γιατί, τα συστατικά της σκοπίμως έχουν νοθευτεί, με αντικειμενικό στόχο των νοθευτών, την κοινωνική τύφλωση ή και τον κοινωνικό θάνατο, συνέπειες που προφανώς τους αφήνουν παγερά αδιάφορους, μπροστά στην εξασφάλιση μεγαλύτερων οικονομικών ωφελημάτων.

Το ερώτημα όμως είναι, σε ποια κοινωνία τα ωφελήματα αυτά θα έχουν ισχύ;

Μία τυφλή κοινωνία δεν μπορεί να τα δει, άρα και να προσφέρει την ηδονή στους έχοντες, να επιδείξουν την ματαιοδοξία τους. Πολύ δε περισσότερο μια νεκρή κοινωνία δεν έχει καν την δυνατότητα να τα αντιληφθεί, άρα είναι σαν να μην υπάρχουν, όπως και η κοινωνία άλλωστε.

Συμπερασματικά, οι κοινωνίες των ανθρώπων πρέπει να βρίσκονται σε μια διαρκή πάλη, για την προστασία της αξιοπρέπειας τους, αποκρούοντας διαρκώς τους επίδοξους ματαιόδοξους νοθευτές του κοκτέιλ της ζωής. Του κοκτέιλ της Αξιοπρέπειας.

Στην υγειά της Αξιοπρέπειας

48 ώρες πριν....

Για δύο μέρες δε θα πω
κουβέντα, για την διαδικασία
το ορίζει άλλωστε ρητά,
στο γράμμα της και η νομοθεσία.

Να δω μονάχα ανθρώπους γελαστούς
να περπατούν τα πόδια τους
χωρίς να σέρνουν,
να δω κεφάλια όρθια, στητά
σε ώμους που καθόλου
δεν θα γέρνουν.
Να δω μανάδες στα σχολειά
κρυφά να καμαρώνουν τα βλαστάρια,
που τα κατάφεραν καλά
στης γνώσης τους τα πρώτα χνάρια.
Να δω γερόντια σε παγκάκια
τις μνήμες τους να ξεδιπλώνουν
σε ιστορίες μαγικές,
χωρίς το χέρι τους να απλώνουν.
Να δω να ξεχειλίζει η ξεγνοιασιά
στην απλωσιά της παραλίας
Να δω τα νιάτα να ερωτεύονται ξανά
με αρώματα ανθρώπινης ουσίας.
Να δω μεγάλους και μικρούς
στης νίκης το μεθύσι ,μεθυσμένους,
να αφήνουν πίσω τους οριστικά
αυτούς που όρισαν στην γη
τους κολασμένους.

Ο Λιάκος

Είναι νομίζω μια βαθιά Δημοκρατική σχέση αυτή που αναπτύσσεται ανάμεσα στο συγγραφέα και τον αναγνώστη. Στο βαθμό που ο συγγραφέας σέβεται τον αναγνώστη, άρα και τον έναν και μοναδικό πρώτο αναγνώστη, τον εαυτό του, δίνει την δυνατότητα μέσω του κειμένου του στον καθένα να “εισπράξει” ό,τι αυτός επιθυμεί. Να δει εικόνες, να καταλάβει νοήματα, να ανασύρει μνήμες, να ταυτιστεί με τους ήρωες ή σε τελική ανάλυση να μείνει εντελώς αδιάφορος σε όλα αυτά. Στην διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη είναι το τι θα πράξει τελικά.

Ο Λιάκος είναι ένας τέτοιος δημοκρατικός τύπος. Είναι τεράστιος για να φαίνεται ενώ ταυτόχρονα είναι απλός για να μπορεί να κριθεί από όλους. Γιατί στην απλότητα δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα. Είναι όλα στο φως και από αυτό κρίνονται. Σε αντίθεση με την πολυπλοκότητα που πολλές φορές γεννάει και υποψίες, ότι όλο και κάποιο ψεγάδι επιχειρείται να καλυφθεί, να κρυφτεί κάτω από το φαντεζί χαλί της. Στις μέρες μας που έννοιες όπως η “ντομπροσύνη”, η “τιμιότητα”, η “ευθύτητα” και η “ανιδιοτελής προσφορά”, έχουν μοχλευθεί ή και λοιδορηθεί πολλές φορές, είναι σημαντικό πράγμα κάποιος να μας τις θυμίζει. Είναι σημαντικό να ανασύρονται σαν ανάμνηση στην πραγματική τους διάσταση και να προσαρμόζονται στο σήμερα. Χωρίς πρόσθετα και φερτά στολίδια που κάποιες φορές προσφέρουν ένα “εφιαλτικό” αποτρόπαιο αποτέλεσμα.

Ό,τι επιχειρήθηκε μέσω του Λιάκου να πραγματοποιηθεί, είναι ακριβώς αυτό. Για να γιατρέψεις την αρρώστια, θα πρέπει πριν να την αποδεχθείς. Στη συνέχεια να βρεις την ρίζα της και τέλος με μαέστρικο τρόπο να την θεραπεύσεις όπως ακριβώς ο Λιάκος τις αγαπημένες του σακαράκες. Θα πονέσεις, θα δουλέψεις σκληρά, θα χρειαστεί να κάνεις επιλογές, θα πρέπει να ορθώσεις το ανάστημά σου, αλλά στο τέλος όταν το πιστεύεις θα τα καταφέρεις να χαράξεις τον πιο όμορφο και ζωηρό κύκλο. Θα κάνεις την σακαράκα λιμουζίνα και όλοι θα σε αποζημιώσουν με την γνήσια ανιδιοτελή αγάπη και τον θαυμασμό τους. Ίσως να σου αρκεί ένα μεγάλο ευτυχισμένο χαμόγελο στο πρόσωπό τους, όλοι όμως θα σου προσφέρουν κάτι πολύ περισσότερο. Εκτίμηση και σεβασμό που θα έχεις κερδίσει, μόνο και μόνο γιατί στάθηκες όρθιος όταν και όπου έπρεπε.

Αυτός δεν είναι και ο προορισμός του ανθρώπου; Να γεμίσει τις βαλίτσες του, πριν το μεγάλο του ταξίδι με απέραντη εκτίμηση και σεβασμό; Έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να πάρει και τίποτε άλλο μαζί του!!

Με απέραντη εκτίμηση
Βαγγέλης Τσερεμέγκλης

http://issuu.com/teleytaios/docs/o_liakos