Η ζωή είπες;

Οδηγούσε πολύ, ήταν η φύση της δουλειάς του τέτοια που τον υποχρέωνε να οδηγεί πολύ και για πολλά χιλιόμετρα.

Σκεφτόταν πολύ, ήταν η φύση της δουλειάς του τέτοια που απαιτούσε πολύ σκέψη, για να τα φέρει βόλτα και να αποδώσει ώστε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για την επιβίωση.

Η οδήγηση, είχε πια χάσει την αίγλη των πρώτων χρόνων. Δεν ήταν πλέον το προς κατάκτηση πεδίο, που του έδινε ένα αίσθημα νίκης κάθε φορά που τα κατάφερνε σε ένα οδηγηγικό εγχείρημα. Με διαφορετικό όχημα, σε διαφορετικό δρόμο, σε διαφορετικές συνθήκες, σε διαφορετικές αποστάσεις. Είχε πια γίνει μια συνήθεια. Όλα γίνονταν αυτόματα, πιο γρήγορα και από την σκέψη. Σαν να μην σκεφτόταν πριν αντιδράσει σε οποιαδήποτε κατάσταση. Απλά ενεργούσε. Τόσο φυσικά, τόσο απλά, τόσο αυτόματα.

Τα αδηφάγα χιλιόμετρα που απλώνονταν μπροστά στα μάτια του και είχαν πια αποκτήσει τον συμβολισμό της διαδρομής της ζωής. Σαν να ζούσε στην απόσταση ανάμεσα σε δύο μακρινές μεταξύ τους πόλεις. Είχε πια κάτσει στο μυαλό του πως αυτή είναι η ζωή. Η απόσταση ανάμεσα σε δύο σημεία στόχους. Ανάμεσα σε μια αρχή και ένα τέλος.

Η σκέψη του, είχε πια αποκτήσει κι αυτή την ταχύτητα που απαιτούσε ο δρόμος. Αυξομειωνόταν σαν να ήταν να καλύψει μια απόσταση, να αποφύγει ένα εμπόδιο, να ξεπεράσει ένα πιο αργό όχημα.

Τα παιδιά, το σπίτι, η οικογένεια, η σύντροφος, οι γονείς, οι στόχοι, οι πελάτες, τα προϊόντα, οι συνάδελφοι, οι παραγγελίες, οι παραδόσεις, το ταμείο, η είσπραξη, οι αποδοχές, οι υποχρεώσεις, οι αποπληρωμές, όλα σε μια αυξομειωτική διαδικασία. Πότε το ένα μπροστά, πότε το άλλο. Πότε γρήγορα, πότε πιο αργά, πότε με νεύρο πότε με χαλαρότητα. Δρόμος και μυαλό. Χιλιόμετρα και σκέψη. Ζωή και απόσταση.

Ζωή;;

Αυτό το δρόμο, με τις στενές κλειστές στροφές, τον είχε διανύσει πολλές φορές. Είχε αποτυπώσει στο μυαλό του κάθε καμπή και κάθε ιδιομορφία. Τότε στα νιάτα του τον είχε οδηγήσει με κάθε τρόπο. Αργά, γρήγορα, πιο γρήγορα, με όλους τους καιρούς, με πιο αυξημένη κίνηση, άδειο και χαλαρωτικό. Απολαυστικό, όπως τώρα. Ελεύθερος να κάνει την επιλογή του. Αργά ή γρήγορα. Ανάμεσα στα βουνά και με τις χαράδρες να χάσκουν στο πλάι του. Χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα, εκατοντάδες μέτρα, κάτω η θάλασσα. Αλλού να αφρίζει το ήπιο κύμα της και αλλού γαλήνια και θελκτική να φωνάζει έλα. Έλα να με απολαύσεις. Οι στροφές επαναλαμβανόμενες, συνεχείς, δύσκολες και πάντα απρόβλεπτες. Δεν ξέρεις τι κρύβει η επόμενη. Από κοπάδια ζώων μέχρι ένα φορτηγό ή ένα αργοκινούμενο τουριστικό λεωφορείο. Οι στροφές είναι σαν τη ζωή. Απρόβλεπτες. Πάντα απρόβλεπτες.

Η επιλογή, γρήγορα. Ήταν ο χρόνος που είχε περάσει σε ένα πελάτη. Ήταν η ζέστη που είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη το μεσημέρι. Ήταν που ο δρόμος ήταν άδειος. Ήταν οι απρόβλεπτες στροφές που του φώναζαν έλα να μα ανακαλύψεις ξανά. Ακόμη μια φορά.

Γρήγορα λοιπόν, με σκέψεις γρήγορες, με κινήσεις γρήγορες, με αντανακλαστικά γρήγορα και σε ένταση, αδρεναλινούχα. Γρήγορα και δυνατά. Γρήγορα και προκλητικά.

Στροφή παρά στροφή, κατάπινε τα μέτρα του δρόμου. Τα έτρωγε και προχωρούσε. Το απρόβλεπτο γινόταν προβλεπτό, το άγνωστο γνωστό, οι εικόνες βουνό θάλασσα σε γρήγορη εναλλαγή, όπως και οι σχέσεις στο κιβώτιο, τα χέρια στο τιμόνι, τα πόδια στα πεντάλ. Τα μάτια και τα αυτιά σε ένταση αισθήσεων, οι αισθήσεις στο απόλυτο κόκκινο. Στο ακριβές όριο.

Ένα σημάδι που αγνόησε στην συμπεριφορά του αυτοκινήτου,λίγο πριν, μια μεγαλύτερη σχέση στο κιβώτιο ταχυτήτων, μια χαμένη επαφή του πίσω εσωτερικού τροχού με το δρόμο και το απέραντο γαλάζιο, έρχεται αδηφάγο και απειλητικό κατά πάνω του. Μπλέκει με το μαύρο του θανάτου, με το λευκό, το εκτυφλωτικό λευκό του άλλου κόσμου. Ταινία μπρος τα μάτια του, εικόνες, τρέιλερ κινηματογραφικό. Τα παιδιά, το σπίτι, η οικογένεια, η σύντροφος, οι γονείς, οι στόχοι, οι πελάτες, τα προϊόντα, οι συνάδελφοι, οι παραγγελίες, οι παραδόσεις, το ταμείο, η είσπραξη, οι αποδοχές, οι υποχρεώσεις, οι αποπληρωμές, όλα εικόνες τρέχουν μπρος στα μάτια του. Εικόνες όμως. Όχι φράσεις. Εικόνες.

Μια ζυγισμένη κίνηση, ακριβείας. Μια απόρροια πείρας. Αυτόματη. Διέκοψε το σήριαλ. Έριξε την αυλαία του απέραντου γαλάζιου του μπερδεμένου με το μαύρο.

Το κοιτάζει. Το ξανά κοιτάζει το γαλάζιο του ορίζοντα και της θάλασσας. Όρθιος. Έξω από το αυτοκίνητο, πάνω από τον γκρεμό. Πατάει. Προσπαθεί να περπατήσει, αλλά τα πόδια ακολουθούν το τρέμουλο τους και όχι τις εντολές της σκέψης. Ακουμπάει στο αυτοκίνητο και βυθίζεται σε κάθισμα βαθύ. Ο ιδρώτας συναγωνίζεται τα δάκρυα. Το μυαλό δεν σκέφτεται και η καρδιά χτυπάει δυνατά δηλώνοντας την παρουσία της. Στέλνοντας τα αισθήματα να σκοτώσουν τις σκέψεις.

Η ταινία επαναλαμβάνεται, οι εικόνες επανέρχονται, η ζωή είναι εδώ. Με εικόνες, με δάκρυα, με συναίσθημα και όχι με φράσεις. Είναι εδώ.

Η ζωή είπες;