Αόρατος..

Λευκές φτερούγες,

προστάτεψα·

λευκές ελπίδες απίθωσα,

έσπασαν!!

Λευκοί δρόμοι,

βάδισα·

Λευκά όνειρα,

απραγματοποίητα·

Λευκοί ορίζοντες,

είδα·

ματαίωση,

Λευκοί ουρανοί,

ανάσανα·

πόνεσα δεμένος μακριά τους,

Λευκά κύματα,

καραβοτσακίστηκα·

ορίστηκα ο στεριανός,

με υπογραφή και κάβους,

αλυσοδεμένος.

Λευκά κελιά,

φυλακίστηκα·

ελευθερώθηκα, αντάμωσα,

επέστρεψα αδραπέτευτος.

Αναπόδραστος του λευκού,

στην οδύνη της χαράς,

δέσμιος της ελευθερίας,

στους αιώνες των αιώνων,

άχρωμος, άοσμος, άγευστος,

Αόρατος....

Γρανίτης έγινα..

Γρανίτης έγινα,

τι θες να γίνει;

δεν έμεινε και άλλη επιλογή,

στου απέραντου εγωισμού σας

την σαγήνη,

απόμεινε μια πέτρα και μια δίνη.

Η πέτρα μένει να με κατατρέχει,

η δίνη να μπερδεύει τα νερά,

κι αν κάτι ανατάραξε την λίμνη,

νομίζω είναι ,

τα σπασμένα μου φτερά.  

Χρήσιμον εστί..

Πύλες άρατε,

λοιδόρησων,

υπέσκαψων,

κατηγόρησων

Χρήσιμον εστί.

άρον άρον, βλάπτει,

εαυτούς υμών.

Νίψατε χείρας.

Χρήσιμον εστί,

φυλάττεται νώτα υμών,

γιγνώσκει,

ορά,

ψελλίζει ασθμαίνοντας,

ζει!!

Κατά βούλησιν πυρ,

αδιακρίτως

ανελλιπώς

ανηλεώς.

Χρήσιμον εστί

γιγνώσκει,

σταύρωσων,

όξος, χολή.

Χρήσιμον εστί,

μακροημέρευσις υμών.  

Α-Α-Απάνθρωποι...

Ανάλατοι μωρέ και άχρωμοι και άγευστοι,

λιπόσαρκοι...

Πως ταξιδεύετε στου κόσμου την αρμύρα;

Πως λογαριάζεται ξερακιανοί

το χρήμα και την δόξα;

Πως προσκυνάτε τους θεούς

φτύνοντας τους ανθρώπους;

Άοσμοι, σκιές ονείρων δίχως συναίσθημα,

Ανεπαρκείς στην ανώφελη επάρκεια σας,

Πως περπατάτε στους δρόμους

σκυφτοί μικροκαμπούρηδες

μην τύχει και δεν κλωτσήσετε

την τελευταία πεντάρα

του μπροστινού διαβάτη;

Άκαμπτοι, αδέκαστοι προσκυνητές

μιας δικιάς σας δικαιοσύνης,

πως γλυκοκοιτάζετε τα “ φρέσκα”

προτού εκείνα ακόμη μπαγιατέψουν

προτού αχνομυρίσουν από σαπίλα,

και σας θυμίσουν την δική σας την οσμή;