Ένα κομμάτι χαρτί αφιερωμένο, “Στην Μερσέδες βέβαια....”

" Οι αιώνιοι έρωτες είναι σαρκοβόρα θηρία που ξεσκίζουν τις καρδιές μας, είναι και το χάδι πούρχεται μετά, σαν της μάνας το χάδι, να απαλύνει κάθε ψυχής πόνο" 
                                                                                                                 Ε.Β.Τσερεμέγκλης. 

Αυτό το βιβλίο θα πρέπει να είναι το μοναδικό αντίτυπο, κουτσουρεμένο, ανάπηρο σε αυτήν την σελίδα. Θα πρέπει μάλλον να είναι παγκοσμίως έτσι, σε όσες γλώσσες έχει μεταφραστεί και είναι πολλές!!

Η αιτία μία. Έτυχε να δεχτεί σε εκείνο το κομμάτι του όπου καταγράφεται η αφιέρωση του συγγραφέα, την ψυχική τρικυμία της στιγμής του αναγνώστη. Να απορροφήσει όλη μα όλη την πίκρα, το πείσμα, την θέληση, την αφοσίωση, την αγάπη, την απογοήτευση, την πίστη, την οργή και την απορία για την ταύτιση των συμβαινόντων εκείνες τις ώρες, με τα γραφόμενα πριν από πολλά χρόνια από έναν άλλον άνθρωπο, ένας θεός ξέρει σε ποια γωνιά του κόσμου.

Έγινε σημείο αναφοράς στο μυαλό του. Ορόσημο. Σύνορο πριν και μετά. Στόχος. Λόγος μη ύπαρξης. Έγινε φυλακτό που ξεχάστηκε, κεντημένο με αιματοκλωστή, εκεί αριστερά. Εκεί όπου χτυπάει η καρδιά. Σημάδι ανεξίτηλο, γρίφος, κόμπος και δεσμός γόρδιος. Να δένει ζωή και χρόνια. Να δένει σκέψεις. Να δένει συναισθήματα και να καθιστά σε θέση αναπηρίας κάθε πράξη και κάθε λέξη.

-Τόση δύναμη σε ένα χαρτί; Ποια συμβόλαια και ποιες συμβάσεις θα άντεχαν δεκαετίες; Ποιες εκπεφρασμένες υποσχέσεις και όρκοι, ποια λόγια φευγάτα και ανεμοσκορπισμένα;

Ένα χαρτί, κομμένο από ένα βιβλίο, ένα λευκοκίτρινο κομμάτι χαρτί, καταχωνιασμένο σε συρτάρια, ανάμεσα σε παλιούς λογαριασμούς και χαρτούρα γραφειοκρατικής ανωφελότητας, τίποτε άλλο δεν ήταν. Ένα απλό κομμάτι χαρτί!!

-Πως είπες; Ένα κομμάτι χαρτί;

- Όχι φίλε, δεν ήταν ένα κομμάτι χαρτί απλώς. Ήταν “Το κομμάτι”, από “Το συγκεκριμένο βιβλίο” και πάνω του είχε συναφθεί η “Επί Του Πόνου Συμφωνία”. Με ανοιχτή ημερομηνία λήξης και συγκεκριμένη, “ μία”, ημερομηνία έναρξης. Με μία υπογραφή και αναμονή της δεύτερης. Ήταν η καταγραφή ενός ονείρου από εκείνα που θα πραγματοποιηθούν. Ήταν και παραμένει “ κάβος” να τραβά βουνά και βαπόρια μαζί. Να κινεί γη και ουρανό. Να απογειώνει και να πετάει στους αιώνες των αιώνων. Ήταν συμβόλαιο Τιμής και Αγάπης αιώνιας. Ήταν η συντριβή και η καταγραφή της. Ήταν η υπόσχεση και το πείσμα. Η μετάνοια και η μεταμέλεια. Ήταν ότι μπορούσε να είναι και ότι δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Μα κυρίως ήταν και παραμένει ζωντανό για την “Μερσέδες βέβαια...”, όπως ακριβώς είναι τυπωμένο σε περίοπτη θέση και φαίνεται μόνο αν το προσέξει κανείς...