Η μοναχική νότα...

Ταξίδευαν οι μουσικές

πάλλονταν στον αέρα

γλυκές και όμορφες, πολλές,

οι νότες από “πέρα”,

για να ξυπνήσουν τις ψυχές

απ' την βαριά “γαλέρα”.

Μα κείνη απροστάτευτη

σε μπόρες καταιγίδες

τις απειλούσε ανοιχτά

να τις καταποντίσει.

Τα φώτα και οι μουσικές

μοιάζαν σαν να μακραίνουν

όπως της μάνας στη στεριά

τ' ολόλευκο μαντήλι.

Μια νότα όμως ταπεινή

αέρ' αντιμαχόταν

να ταξιδεύει πάσκιζε

στην κόντρα του καιρού,

πουλί θαρρείς πως θάφτανε

στην θλιβερή γαλέρα

για να κρατήσει τ' άλμπουρο

μεσαίου καταρτιού.

Πασκίζανε και οι ψυχές

με χέρια απλωμένα

δειλά να την αδράξουνε

μες στον βαρύ Βοριά,

θα πιάναν λες το νήμα τους

για τον απάνω κόσμο

προτού η κατάρα η βαριά

στα βάθη βυθιστεί.

Σαν άνθρωποι ή σαν θεοί

δεν έχει σημασία

ταξίδι κάνουμε σκληρό

σε θάλασσες βαθιές,

κι όποιος μια νότα δε μπορεί

ν' ακούσει ή ν' αδράξει

στα θλιβερά τους τα νερά

αργά θα βυθιστεί.