Ο πιστός ...

Ήταν καθώς είπαν,

άνθρωπος πιστός,

στον έναν και μοναδικό θεό του.

Τον λάτρευε,

τον λιβάνιζε,

τον πίστευε,

τον υμνολογούσε.

Θα πάω έλεγε,

ολόρθος να τον βρω,

περήφανος που κράτησα τον δρόμο του.

Κι όταν μπροστά του θα σταθώ,

το βέβαιο είναι θα μου πει,

σ' ευχαριστώ και πέρνα από δω,

ζερβά μου κάτσε,

κι όλα τα καλά σου, θα τα ξεπληρώσω.

Συνάντησε μια μέρα έναν αλλόχρωμο,

έστρεψε το βλέμμα του,

μυρίζει είπε,

άρρωστος είναι.

Μιαν άλλη πάλι λοξοκοίταξε,

έναν με ένα τουρπάνι στο κεφάλι,

ξένος είπε είναι, αλλόκοτος,

γύρισε έφυγε.

Μετά αντάμωσε παιδιά,

γυμνά παιδιά, στην γύμνια όμοια,

με εκείνη του θεού του.

Τράβηξε δρόμο για την εκκλησιά του,

κερί ν' ανάψει, μετάνοιες ,

προσευχοδοξασίες.

Αντάμωσε μια μέρα τον θεό του,

ολόλαμπρο στον θρόνο του,

να στέκει βλοσυρός, ψηλά,

καθώς τον είχε ζωγραφίσει το μυαλό του.

Κοιτάχτηκαν στα μάτια,

κάτσε εδώ ζερβά του αποκρίθηκε.

Εγώ φεύγω,

στρέφω το βλέμμα μου στο βλέμμα σου,

την γύμνια μου να ντύσω δεν μπορώ,

σπατάλησες τα ρούχα μου,

αρρώστησα, έφυγες,

φόρεσα τουρμπάνι στο λιοπύρι,

ήμουν ξένος,

Και κοίτα είναι το χρώμα σου,

ετούτο, στο μπλαβί μου χέρι,

εσύ μου τόδωσες,

Για τούτο φεύγω.

Σ' ακολουθώ στον δρόμο

που εσύ

μου χάραξες !!