Ο πόθος κι η απογοήτευση
στα βράχια,
κείτονται ξαπλωμένοι
χέρι – χέρι
αδημονώντας να στεγνώσει
η αρμύρα,
στον ήλιο τον καυτό το
μεσημέρι.
Δεν νοιάζονται και τόσο
για το χρόνο
ούτε για το λιοπύρι του
Ιούλη
να φύγει θέλουν μονάχα,
αυτή η αρμύρα,
απ'το κορμί τους, κι από
τα χείλη.
Λες κι'αν στεγνώσει δεν
θα φτάσει
βαθιά στ'ακίνητα κορμιά
τους
λες και θ'αλλάξει η
μυρωδιά τους
αυτή η αρμύρα όταν
στεγνώσει.
Οι δυστυχείς δεν το
γνωρίζουν
πως ότι μέσα σου
ευωδιάζει,
ούτε αρμύρα ούτε λιοπύρι
δεν το μοχλεύει ούτε
τ'αλλάζει.
Μα πάλι άμα το γνωρίζαν
δεν θάταν πόθος δίχως
πάθος
ούτε κι απογοήτευση θα
ήταν
να ζει μετά από κάθε
λάθος.
Αυτά για την ώρα......
1 σχόλιο:
Μάλλον κρύβεις καλά την ηλικία σου Βαγγέλη. Εσύ φίλε μου έχεις περάσει τα εκατο και βάλε. Η σοφία στα γραπτά σου δείχνουν ότι έχεις ή ζήσει πολλές ζωής ή πολλά αμέτρητα χρόνια που σου χάρισαν απύθμενη σοφία.
"Μα πάλι άμα το γνωρίζαν
δεν θάταν πόθος δίχως πάθος
ούτε κι απογοήτευση θα ήταν
να ζει μετά από κάθε λάθος"
Τι να πω, εγώ τώρα. Αυτά για την ώρα πάντως από μένα!
Δημοσίευση σχολίου