Πικρία...

Πικρία που σε προσκυνά,

πικρία που σε στέργει,

όλα αυτά που σ' ακολούθησαν,

όλα αυτά, που ένας θεός,

μόνο τα ξέρει.

Πικρία ότι μένει πίσω σου,

σαν απλωμένο χέρι να σε δείχνει,

που αναζητά τάχα το γέλιο σου,

αλλά γελά μ' ότι πραγματικά,

οριστικά κι ατέλειωτα σε κρύβει.

Πικρία μένει από καπνό,

από θολό ποτό κι από ξενύχτι,

σε ερειπωμένες αγκαλιές,

πιασμένες πάντα σ' ένα δίχτυ.

Πικρία κι ότι αντίκρισες,

με φόβο μήπως σε προσβάλλει,

αρρώστια λες ανίατη,

που όλο σε αφήνει,

κι όλο πιο άγρια θα επιστρέφει πάλι.