Τι του ζητάτε
μωρέ τ' ανθρώπου; Από σκαφτιάς στα πενήντα
του και βάλε να γίνει γραφιάς. Κι άντε
το ανάποδο πείτε πως γίνεται στην ανάγκη.
Γίνεται ο γραφιάς σκαφτιάς για να ταΐσει
και να ντύσει τα παιδιά του. Το άλλο πως
θα το κάνει; Πως τα χοντροδουλεμένα του
χέρια θα πιάσουν την πένα και τι θα την
κάνουν; Τι ; Ταλέντο νάχει περισσότερο
και από τους μεγάλους, έμπνευση και
ιδέες, την πένα πως θα την πιάσει που θα
τσακίσει σαν αγγούρι στα χοντρά του
δάκτυλα ανάμεσα;
Με έναν κασμά
και ένα φτυάρι πήγαινε το μεροκάματο
στο φτωχικό του, το ακουμπούσε στο
τραπέζι και έτρωγε μια μπουκιά γλυκό
ψωμί.
Τι θα ακουμπήσει
μωρέ στο τραπέζι τώρα; Χαρτιά; Και τι θα
φάει και με ποιον ; Αφού και το ψωμί του
το κλέψατε, και το τραπέζι , και την
οικογένεια που καθόταν γύρω από αυτό;
Δεν έμαθε
παρά να τρώει ψωμί, να μιλάει, να γελάει,
να αστειεύεται και κυλάει της ζωής το
κάρο με κόπο. Με τίμιο κόπο και δίχως
καθόλου τρόπο. Έτσι έμαθε και τώρα
“υποχρεωτικά” πρέπει να αλλάξει.
Να ονειρευτεί
ψευδώς, να γελάσει “ψευδώς”, να κλάψει
“ψευδώς” να ζήσει “ψευδώς”.
Τι σας έκανε
μωρέ τ'ανθρωπάκι και θέτε να του αλλάξετε
και το όνομα ακόμα. Θέλετε από άνθρωπο
να τον λέτε ανθρωπάκι, θέλετε από τίμιο
να τον κάνετε απατεώνα καλά και σώνει,
από οικογενειάρχη μαγκούφη, από σκαφτιά
γραφιά. Γιατί ρε γαμώτο; Τι σας ενόχλησε;
Τι, που να σας πάρει και να σας σηκώσει;
Τι ;;;;
4 σχόλια:
Α, δεν συμφωνώ .... αν καταλαβαίνω πως άλλο είναι το θέμα σου απ' αυτό που θα σου επισυνάψω. Συμφωνώ κι εγώ να μη γίνει ο σκαφτιάς γραφιάς, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που με τον ιδρώτα πολλών σκαφτιάδων γεμίζουν τα νυχτερινά μαγαζιά της επαρχίας και τον σκορπάνε αυτόν τον ιδρώτα χωρίς αιδώ.
Δες όμως εδώ όταν κάποιος έχει μεράκι γίνεται και "γραφιάς" της ποίησης.....
http://theofilou.blogspot.gr/2010/02/blog-post_07.html
Ένας αγρότης γράφει ποίηση!
Πρώτον, ευχαριστώ Μαρία για το σχόλιο και τις συστάσεις για έναν γνήσιο άνθρωπο που ναι μπορεί να είναι και τα δύο. Και στα δύο πολύ καλός.
Σκαφτιάς - Γραφιάς είναι νομίζω μια ρίμα που ορίζει επακριβώς, στο μυαλό μου τουλάχιστον, την διαφορά στις ζωές των ανθρώπων.
Το κείμενο στόχευε στο γκρέμισμα των βεβαιοτήτων απλών ανθρώπων, χωρίς μάλιστα να έχουν μερίδιο της ευθύνης για αυτό.
Ο κόπος τους, όλων αυτών των ανθρώπων, ο ιδρώτας τους, συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων και σκορπίζεται ανούσια και αλόγιστα. Ο σεβασμός απέναντί τους είναι κοινωνική υποχρέωση και για πολλούς καθήκον. Αυτή είναι η ουσία του κειμένου. Αυτός και ο σκοπός του. Σε ευχαριστώ.
Αυτός ο στόχος, να γίνουμε όλοι μαγκούφηδες με το έναν ή άλλο τον άλλο τρόπο είναι εκείνο που εμένα στην ηλικία που είμαι και με τον ήπιο μέχρι στιγμής χαρακτήρα με κάνει και οργίζομαι. Λυπάμαι μεν γι αυτό αλλά δεν μπορώ να βλέπω ότι επιχειρείται βίαιη αλλαγή των στάσης ζωής των κατοίκων αυτής της χώρας. Είναι χειρότερο και από κατοχή με όπλα επιβεβλημένη.
Πολύ επιτυχημένη η εικόνα που κατέγραψες έτσι όπως την κατέθεσες. Πολύ ενδιαφέρουσα δε η άποψη την Μαρία Μαράντη.
Πολύ σωστά Χριστόφορε, οι ζωές μας είναι στόχος. Αυτό με εξοργίζει, με πονάει και δεν με αφήνει σε ησυχία. Ως μη έχων τόσο ήπιο χαραχτήρα σαν τον δικό σου, έχω κάνει χιλιόμετρα πορείας και δεν έχω μετανιώσει ούτε για έναν πόντο από αυτά. Είμαι δε διαθετημένος να κάνω άλλα τόσα.
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
Δημοσίευση σχολίου