Και σεργιανίζουμε εδώ
πέρα,
τσαλαβουτώντας στα
νερά
της σκέψης , άλλων,
πριν έρθουν ετούτοι οι
άλλοι,
να κάνουνε τα ίδια
στης δικής μας σκέψης
τα απόνερα.
Κι έτσι αργά μα σταθερά
σηκώνεται η κουρτίνα,
τι σημασία έχει η τιμή
της,
αν είναι τσίτι ή πανάκριβο
μετάξι,
για να φανερωθεί το
αιώνιο
αυτό παιχνίδι,
που διαδραματίζεται
στ'απόκρυφά της.
Ο παφλασμός μπορεί
ν΄ακούγεται
μα είναι αλλιώς όταν
τον βλέπεις
όταν τα μάτια σου
αντικρύζουνε
εκείνα που επιτρέπεις
η δεν επιτρέπεις.
3 σχόλια:
Καλέ μου φίλε μόνο και μόνο η εικόνα που της αυλαίας μου φέρνει φοβερές αναμνήσεις. Όταν κάποτε διαβάσεις το βιβλίο μου θα καταλάβεις.
Και ακριβώς:
« Ο παφλασμός μπορεί ν΄ακούγεται
μα είναι αλλιώς όταν τον βλέπεις» Πόσο βαθιά έννοια σε δυο στίχους!
Χριστόφορε το βιβλίο το διαβάζω σιγά σιγά. Προφανώς δεν έφτασα ακόμη στο σημείο της αυλαίας. Σε ευχαριστώ πολύ για την προσοχή και το σχόλιο. Καλή σου συνέχεια.
Ο παφλασμός μπορεί ν΄ακούγεται
μα είναι αλλιώς όταν τον βλέπεις
Αυτή η φράση μου προσωπικά και κυριολεκτικά (όχι μεταφορικά) μου έφερε συγκίνηση. Γιατί σκέφτηκα εκείνους που δεν μπορέσουμε να σεργιανίσουμε στη σκέψη τους πια, ούτε θα καθίσουμε πια εκεί στην ακροθαλασσιά να ακούμε αλλά και να βλέπουμε τον παφλασμό της.
Συμπέρασμα: Ποτέ δεν ξέρει ο ποιητής ποιες χορδές θα αγγίξει στην ψυχή του αναγνώστη.
Χαίρομαι να σε διαβάζω Βαγγέλη.
Δημοσίευση σχολίου