Που ζω με
δανεική ανάσα,
ούτε το
βλέπεις ούτε λογαριάζεις,
για τα
ατέλειωτα συμβατικά σου “πρέπει”
ζεις μοναχά
και για αυτά μόνο, προστάζεις.
Και αν οι
μέρες μου είν' αποφράδες
αν η ψυχή μου
χάνεται σε συμπληγάδες
τα πρέπει
σου δεν με σκοτώνουν,
αντίθετα
μονάχα, με πεισμώνουν.
Θα 'ρθει να
δεις εκείνη η μέρα
όπου για όλα
θάχεις μετανιώσει,
μα εγώ θα έχω
πάει παραπέρα
κι από τα
πρέπει σου θα'χω γλιτώσει.
4 σχόλια:
Πολύ καλό!!!!!!
σε ευχαριστώ Χριστόφορε να είσαι καλά.
Σπουδαία να γλιτώνεις από τα πρέπει των άλλων.
Πολύ όμορφο!!!
Χαίρομαι Μαρία που σου άρεσε. Να είσαι καλά. (ευχή χωρίς πρέπει).
Δημοσίευση σχολίου