Άμα πιά...

Έτρεξε περιχαρής στην φίλη της με ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά.

- τον κατάφερα τον κερατά, τον κατάφερα φιλενάδα. Βάλε καφέ να σου πω λεπτομέριες.

- τι λες κορίτσι μου, της απάντησε η άλλη, τι λες; Γάλα θέλεις στον καφέ;

- όχι, βάλτον και κάτσε να σου πω, χαχαχαχα, τον κατάφερα, όχι που θα μου ξέφευγε...

Αχνιστός ο καφές στο μεγάλο φλιτζάνι, της ζεσταίνει τα χέρια. Τα μάτια της πετούν φωτιές χαράς.

Καθισμένες και οι δύο στο μεγάλο καναπέ, κοιτούν η μια την άλλη στα μάτια.

- έλα πες μου γιατί θα σκάσω. Λέγε.

- άμα πια με το μαλάκα , μου στοίχειωσε την ζωή, τόσα χρόνια. Πότε δεν του ήταν αρκετές, πότε του πέφτανε πολλές, πότε έσκαγε από πάνω, πότε μαύριζε από το κακό του. Όλα του τα μυστικά, έπρεπε να φτύσω αίμα για να τα μάθω. Άμα πια. Πότε χοντρός, πότε αδύνατος, πότε γλυκός πότε ξινός σαν τα μούτρα της πεθεράς μου, πότε ήθελε παρά πάνω ζέστη, πότε λιγότερη. Αλλά τα κατάφερα, σου λέω. Δεν θα ξαναδώ στα μούτρα του άλλου να ζωγραφίζεται η απογοήτευση γιατί δεν μοιάζει με της μαμάς του. Άει σιχτήρ, τελείωσαν όλα. Όλα σου λέω, όλα.....

- για πες πως έγινε;

- να ρε παιδί μου, ξεκίνησα πρωί πρωί με όλη την καλή μου διάθεση. Με τις σημειώσεις μου, από όλες τις προηγούμενες φορές που μου ξέφευγε, όλες τις προηγούμενες φορές που το αποτέλεσμα ήταν σκέτη απογοήτευση. Να δω ρε παιδί μου που κάνω λάθος. Τι δεν κάνω σωστά. Βήμα βήμα, θυμήθηκα τι έκανα κάθε φορά. Τα πάντα. Από την πρώτη ως την τελευταία κίνηση. Καρέ καρέ, σου λέω, σαν ταινία. Να δω το λάθος. Γιατί μου αντιστέκεται κάθε φορά. Γιατί μου χαλάει την τελευταία στιγμή, γιατί, γιατί. Γιατί με ισοπεδώνει ο κερατάς κάθε φορά που προσπαθώ. Τι διάολο τόσο ηλίθια είμαι; Τι δεν καταλαβαίνω; Που μου ξεφεύγει; Εφάρμοσα όλα τα κόλπα, όλα όσα είπαμε μαζί, όλα όσα είδα στην τηλεόραση, όλα όσα διάβασα. Τίποτα αυτός. Κάθε προσπάθεια μια σκέτη, μια παταγώδης αποτυχία. Μια απογοήτευση που παίρνω από μικρή, είκοσι χρόνια τώρα, μια αποτυχία. Το κερατό μου μέσα δηλαδή. Βρε τι τον καλόπιανα, τι τον κανάκευα, τι τον έβριζα, τι οι κινήσεις μου απαλές και προσεκτικές, αυτός τίποτα. Να μου κάνει τα δικά του. Με είχε τρελλάνει καταλαβαίνεις; Μέχρι που είχα αποφασίσει να μην ξανά ασχοληθώ μαζί του πιά. Τον είχα ξεγράψει από το μυαλό μου και τα καθημερινά μου σχέδια. Τον είχα διαγράψει. Εγώ κι αυτός είπα τελειώσαμε. Δεν μπορεί και δεν έχουμε καμία σχέση. Τελειώσαμε. Δεν ξαναπροσπαθώ. Δεν θα με γεμίσει εμένα αυτός ενοχές ανικανότητας. Μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτόν. Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές. Αλλά πάλι δεν μου πήγαινε να τα παρατήσω έτσι εύκολα. Διάολε είκοσι χρόνια προσπάθειας να πάνε στο βρόντο. Δεν γίνεται. Δεν τα παρατάω. Παράνοια σου λέω. Τρέλα. Δεν έφευγε από το μυαλό μου στιγμή. Είπα λοιπόν σήμερα να κάνω την τελευταία και οριστική προσπάθεια, μήπως και τα καταφέρω. Αν και σήμερα είχαμε τα ίδια, να ξέρεις θα είχε ταξιδέψει για την χωματερή. Αν μου είχε κάνει τα ίδια θα τον είχα στείλει από κει που ήρθε. Στον αγύριστο και ακόμη παραπέρα. Αλλά βλέπεις και ο άγιος φοβέρα θέλει. Με είδε αποφασισμένη και σου λέει δεν μας παίρνει. Πήγε βέβαια στην αρχή να μου κάνει κάτι κόλπα από τα δικά του αλλά τον μάζεψα αυτοστιγμή. Ημέρεψε το πουλάκι μου και όλα έγιναν όπως έπρεπε. Από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή, όλα όπως πρέπει. Αποφασιστικά και απόλυτα. Του επιβλήθηκα. Το κατάλαβε πως δεν είχε περιθώρια και έκανε όσα του ζήτησα. Όλα όμως μέχρι την τελευταία στιγμή.

- τι λες βρε παιδί μου. Τέτοια αλλαγή; Και τώρα; Τώρα που τον έχεις;

- τώρα κορίτσι μου, αφού τον δοκίμασα για να σιγουρευτώ, τον έχω στο φούρνο και κρυώνει. Να έρθει το μεσημέρι ο Βαγγέλης και τα παιδιά και να τους κάνω έκπληξη.

Να τους σερβίρω τον καλύτερο μουσακά που έχουν φάει ποτέ. Να γλείφουν και τα δάχτυλά τους. Και που ξέρεις μετά από αυτό μπορεί να περάσω και εκείνες τις αξέχαστες στιγμές μαζί του, γιατί το ξέρω λατρεύει το μουσακά κι άμα έχει αυτό που του αρέσει πολύ, γίνεται ο καλυτερότερος από τους καλύτερους.

- Φεύγω φιλενάδα, όπου νάναι έρχονται και δεν θέλω να λείπω. !!!