Πίκρα..

Σφιχτά κρατάω τις σιωπές

στα δόντια καρφωμένες

να μην φωνάζουνε κι αυτές

σα λάμιες λυσσασμένες.

Σφιχτά να πάψουν να μιλούν

σε τόση ησυχία

να μην χαλούν, να μην σκιρτούν

σ' ανθρώπων φασαρία.

Σαν τον “πωλών επί πιστώσει”

γέρνω σκυφτός και σκυθρωπός

να πω πως έχω δώσει,

απ' της ψυχής περίσσευμα

σε πνεύμα και σε ύλη

για να μην δω ποτέ συνάνθρωπο

με πικραμένα χείλη.

Μα ήρθε η πίκρα τώρα πια

στην πόρτα της ψυχής μου

καθώς δεν βρίσκω ούτε γωνιά

στην μπόρα της ζωής μου.

Δεν μετανιώνω μια στιγμή

για όσα έχω δώσει

ούτε και θέλω άνθρωπο

να μου τα ξεπληρώσει.

Μόνο ένα νεύμα ανθρώπινο

μόνο μια δόση γλύκας

σε αποζημίωση ζωής

σαν φάρμακο της πίκρας.

http://tovivlio.net/%CF%80%CE%AF%CE%BA%CF%81%CE%B1/