Ασημοχρυσόσκονη...

Έρχεται κάποτε, η γαμημένη αυτή στιγμή,

όπου σκληρά διαπιστώνεις,

πως όλοι γύρω σου κινούνται

πασπαλισμένοι με της αθλιότητας την σκόνη.

Γελούν και χαίρονται προσωρινά,

τροφοδοτούν την μάταιη τους δοξασία,

όταν τα φώτα τους τα λαμπερά

καινούργια έχουν μπαταρία.

Και τρεμοσβήνουν, χάνονται σιγά ,

μόλις η σκόνη που καλύπτει τις ψυχές τους

τα φώτα δεν αντανακλά

παρά μονάχα τις πληγές τους.

Εδώ ακριβώς θα δεις την διαφορά,

το βάρος της δικής σου φωταψίας

αν συνεχίσει να φεγγοβολά

με την απώλεια της ξένης ακτινοβολίας. 

Εκεί θα καταλάβεις μια χαρά

αν είσαι αυτόφωτο αστέρι φωτισμένο

ή αν σκεπάζεται και η δική σου η καρδιά

από την σκόνη αυτή, των εξαθλιωμένων.

Αν συνεχίσεις δηλαδή,

να νιώθεις μόνος σου ή προδομένος

δεν θάσαι κάτι διαφορετικό

παρά ετερόφωτος και καταδικασμένος.

**Ζητώ συγνώμη για την τρίτη λέξη, αν και πιστεύω πως δεν υπάρχουν κακές λέξεις. Κακά μυαλά ναι, κακές λέξεις όχι. Άλλωστε πολλές φορές η “κακές” λέξεις εκφράζουν τα πιο γνήσια αισθήματα και προσωπικά δεν έχω παρά να εκφράσω “μόνο τέτοια”.!!!