Την νύχτα αυτή...

Την νύχτα αυτή,

που τα τζιτζίκια σώπασαν λόγω δροσιάς,

ξανάσμιξαν τ' αηδόνια στο αναπάντεχο

αλλά μοιραίο αντάμωμα τους.

Πρώτα τιτίβισαν, νέα,

να μάθουν γι αυτούς που λείπουν και γιατί,

κι ύστερα αχόρταγα το ένα κάλυπτε το άλλο

για να προλάβει όλα να τα πει.

Άλλα, με κάπως τσακισμένα τα φτερά,

άλλα αδύναμα από το ταξίδι τους το μακρινό

και άλλα πάλι ,με την σταγόνα της αιώνιας ευτυχίας

να κρέμεται στο ράμφος τους,

δροσοσταλίδα της ζωής

και ονειροευχή για όλα τ' άλλα.

Την νύχτα αυτή,

που κράτησε πολύ, χρόνους θάλεγες ολόκληρους

όσους τ' αηδόνια σκορπισμένα εδώ κι εκεί

τιτίβιζαν γλυκές φωνές σε άλλους κήπους

λαβωμένα κατάστηθα από ερώτων βέλη

κι από γονική έγνοια

ξεπεταρίσματα νεοσσών προκαλούσαν, διδαχή.

Την νύχτα αυτή,

την αηδονόνυχτα, η υπόσχεση κρατήθηκε σεπτά,

με ευλάβια και σωφροσύνη στις αηδονοψυχές

για το αντάμωμα που θάρθει πιο κοντά,

για την ζωή που δεν θα ξαναπλανέψει

τα αηδονοβλέμματα και τις ευαίσθητες

λεπτές αηδονοκαρδιές.

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν αποτυπώνουν τις μνήμες τους σε ηλεκτρονικά αρχεία. Συνεχίζουν να φωτογραφίζουν τις στιγμές , να τις οδηγούν στο σκοτεινό θάλαμο του μυαλού τους και να τις εμφανίζουν ως λεκτικές φωτογραφίες με την βοήθεια συναισθηματικών υγρών που πηγάζουν αυθεντικά στις βουνοκορφές της ψυχής τους.