Άνθρωποι αληθινοί (συμβουλή αντί ευχής)

Μέρα γενεθλίων, δηλαδή μέρα περισυλλογής και
 απολογισμού. Μέρα έτσι όπως ορίστηκε, για να θυμούνται οι άνθρωποι τους ανθρώπους και να γιορτάζουν τον ερχομό τους σε αυτόν τον κόσμο.

Ευχές πολλές, αληθινές, ειλικρινείς, υποχρεωτικές, τυπικές. Άλλες να έρχονται από τα βάθη της καρδιάς του ευχόμενου κι άλλες από το πίσω μέρος του μυαλού του.

Εδώ κάπου αρχίζει το “πανηγύρι”.

Αν παρ ελπίδα ο εορτάζοντας τυγχάνει να ζει στον ίδιο κόσμο με τους ευχόμενους, όλα καλά. Αποδέχεται τα πάντα ως ευχές των συνανθρώπων του, που τον θυμήθηκαν στην σημαντική του αυτή μέρα. Νιώθει καλά με όλο αυτό, ελαφρύνοντας το βάρος ενός ακόμη χρόνου, που ήρθε και στρογγυλοκάθισε στην πλάτη του. Αν μάλιστα είναι και λιγάκι “ζα μαν φου”, ακόμη καλύτερα. Όλα μέλι γάλα που λένε και δεν τρέχει κάστανο.

Αν πάλι είναι από αυτούς που “εκπλήρωσε” όλη την προηγούμενη χρονιά τις υποχρεώσεις του σε ευχές, ε, όπως και να το πεις έχει τοκίσει στις ευχές που θα έρθουν στην δική του μέρα και ανάλογα το περιβάλλον στο οποίο ζει, τα αποτελέσματα θα είναι καλά.

Υπάρχει φυσικά και η κατηγορία εκείνων που το απαιτούν, χωρίς μάλιστα να έχουν από πριν δώσει τίποτα. Απλά το απαιτούν γιατί “έτσι” πρέπει. Δεν το λένε αλλά με τον τρόπο τους το δείχνουν, πως υποχρεωτικά οι άλλοι πρέπει να τους θυμηθούν.

Αυτοί όμως που κυριολεκτικά βασανίζονται αυτή την ημέρα, είναι οι λεγόμενοι “συναισθηματικά έξυπνοι” άνθρωποι. Αυτοί που πιάνουν στον αέρα το ειλικρινές και το ξεχωρίζουν από το ψεύτικο. Αυτοί που σε όλη τους την ζωή, ζουν μέσα σε μία ενόραση και έχουν αναπτύξει μηχανισμούς ραντάρ για τα συναισθήματα που τρέφουν οι άλλοι, εκτός από τα δικά τους. Αν μάλιστα, που συνήθως έτσι είναι, είναι άνθρωποι ειλικρινείς, τότε βασανίζονται από την έκφραση όχι και τόσο ειλικρινών ευχών, ενώ αγαλλιάζει η ψυχή τους όταν το ραντάρ τους, ανάψει πράσινο λαμπάκι για τις από καρδιάς ευχές των ανθρώπων γύρω τους.

Θα μπορούσε κανείς να το δει σαν ένα κομμάτι θεατρικής παράστασης όλο αυτό. Να το παρατηρήσει και να το διασκεδάσει δεόντως.

Προσκαλώ όλους όσους μου ευχήθηκαν σήμερα, με όλη μου την ειλικρίνεια και απέραντη ευγνωμοσύνη για τα καλά τους λόγια, στο κομμάτι αυτής της θεατρικής παράστασης, που ίσως μπορεί να ξαφνιάζει, αλλά εκτιμώ πως περισσότερο προβληματίζει και συμβουλεύει ταυτόχρονα.

Καθίστε αναπαυτικά στις κόκκινες βελούδινες πολυθρόνες του θεάτρου και απολαύστε το μικρό θεατρικό ευχαριστήριο δώρο προς όλους και όλες που αφιέρωσαν  χρόνο για να μου ευχηθούν.

Να είστε όλοι καλά.!!! 

Τα παίρνει ο τύπος ξαφνικά

με μιας, όλα στην “κράνα”,

αφήνοντας τα λόγια του

να μοιάζουν με τσουγκράνα.

Τους άφησε όλους παγωτό

τους είδε μπιχλιμπίδια

τους μίλαγε σα νάτανε

τα κίβδηλα στολίδια.

"Ρε σεις, εγώ σε μαργιολιές

καθόλου δεν μασάω

και στην ζωή δεν έμαθα

να φτύνω όπου φάω,

αφήστε τα γλυκόλογα

κι΄όλες τις φιοριτούρες

κοιτάξτε νάστε άνθρωποι

κι όχι παλιοχαμούρες."

Κοκάλωσαν τα κάγκελα,

τους κόπηκε η ανάσα

κι αναζητούσαν με ντροπή

πως θα χωθούν σε κάσα.

Μας τάχωσε ο απρεπής

πολύ σκληρά τα λόγια

μα πιο πολύ μας τρόμαξε

αυτή η φωνή η στεντόρια.

Που τηνε βρήκε ο κερατάς

την τόλμη να μας κρίνει

χωρίς ντροπή χωρίς αιδώ

στα μούτρα να μας φτύνει; 

Δυό τρεις αναρωτήθηκαν

που βρήκε τόσο πάθος,

να τους πετάει φωναχτά

το τραγικό τους λάθος,

και κάποιοι άλλοι πείσμωσαν

σαν νάτανε γαϊδούρια

αναφωνώντας το ρητό

“μανάβης και αγγούρια”.

 

"Μη ντρέπεστε που σας μιλώ

απ΄ της καρδιάς τα βάθη

ακούστε μόνο την φωνή

που σας μιλά για λάθη.

Στον άνθρωπο είναι αρκετό,

ένα φιλί το βράδυ,

που θάναι όμως ζωντανό

σαν το ζεστό το χάδι.

Δεν έχει ανάγκη από ζωές,

σε άμμο ορθωμένες

ούτε ζητά τις μαριολιές

σαν στέκεται θλιμμένος.

Χαμόγελο αποζητά,

απ' της ψυχής τα στέκια

κι όχι ψευτιές και γαλιφιές

σαν άσφαιρα ντουφέκια."

Τα λόγια τούτα άλλαξαν

λιγάκι τον αέρα

και άρχισαν σιγά σιγά

να μοιάζουν σε παντιέρα,

όπως αυτές που υψώνουνε,

πειρατικά καράβια

προτού αφήσουν ορφανά

σώματα απ' τα χάδια.

Όλοι ,τα ξανασκέφτηκαν

χαμήλωσαν τους τόνους

και με τα μάτια τους υγρά

θυμήθηκαν τους πόνους.

Αυτούς που τους βασάνιζαν

και που δεν είχαν τόλμη

ν'αποδεχτούν να φιλιωθούν

και τους πονούν ακόμη.

 

Τα βλέμματα χαμήλωσαν

του βρίσκαν όλοι δίκιο,

και του συγχώρησαν μεμιάς

το ξέσπασμα τ' αντρίκειο. 
 

"Είναι αλλιώς να στέκεσαι

ορθός μπροστά σε κόσμο

να του γεμίζεις την καρδιά

με βάλσαμο και δυόσμο,

κι αλλιώς να υποκρίνεσαι

πως είσαι τάχα κάτι,

σαν τα “μπιζού” τα ψεύτικα

που βγάζουν όμως μάτι."

Υπόκλιση,

σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς για τις ειλικρινείς ευχές σας.!!!