Κάποτε...

Κάποτε ξεκινούσε η ζωή,

αχάραγα απ' το βουνό

προτού σε πιάσει ο ήλιος,

προτού ο κούκος σε κουμπώσει,

έτσι καθώς το έλεγαν

ηλιοκαμένοι άνθρωποι,

του μόχθου πρόσωπα

με χαρακιές- αυλάκια, της ζωής.

Κάποτε, τα όνειρα, έτρεχαν κυνηγημένα

από φωνές παιδιών και τσέρκια

σε χωματόδρομους και λάσπες βουτηγμένα.

Κάποτε, ποιος νοιάζεται για αυτό

το μακρινό, δικό του κάποτε,

μια ανάσα σουφτανε,

τον κόσμο να γυρίσεις,

σε μάτια υγρά και φωτεινά

άλμπουρο να ζητήσεις.

Κάποτε δρόσιζες τα χείλη σου

μ'ένα στυφό γλυκόξινο κορόμηλο

σε ίσκιο από συκιές και καρυδιές

και σε αγκάθια απάνω,

μα ποιος νοιαζόταν για τα αγκάθια,

αφού τα ρόδα ήταν που τρελαίναν

τις αισθήσεις σου, με αρώματα

και πέταλα από βελούδο κόκκινο,

όπως τα χείλη που ονειρεύτηκες

μα δεν ακούμπησες,

μην τύχει και σου μαραθούν

και πέσουν.