Παρατηρητής...

Τα κιάλια του, τις μηχανές

όλα τα σύνεργά του,

τα στίβαζε στο πλάι του

να βρίσκονται κοντά του.

Παρατηρούσε την ζωή

να έρχεται να φεύγει

χωρίς καμία θέληση

σε τούτο να παρέμβει.

Αγάπες, μίση, έρωτες,

πλούτη και φτώχεια αντάμα

περνούσαν απ' τα μάτια του

με τη ζωής το δράμα.

Δεν έκλαιγε, δεν γέλαγε

δεν ένιωθε καθόλου,

μονάχα καταμέτραγε

τα άστρα αυτού του θόλου.

Ώσπου μια μέρα μαγική,

τα μάτια του δακρύσαν

τον πόνο τον αληθινό

στην τύχη συναντήσαν.

Είδε παιδιά να χάνονται

μανάδες να χτυπιούνται

χωρίς να αντιστέκονται

ανθρώπους ν' αδικούνται.

Είδε γερόντους δύστυχους

να τρώνε απ' τα σκουπίδια

και νέους όμορφους πολύ

δίχως πολλά στολίδια.

Τα πέταξε τα σύνεργα

στης θάλασσας τα βάθη

και στην ζωή κατέβηκε

να πάθει για να μάθει.

Να ζήσει γέλιο κι έρωτα

αγάπη προδομένη

να δει, ν' αγγίξει την ζωή

κι ότι αυτή σημαίνει.