Παρακολουθώντας
και συμμετέχοντας στο project του Γιώργου
Ιατρίδη η 25η ώρα, συμπεραίνω πως το μυαλό
των περισσότερων ανθρώπων,
ταυτίζει το τέλος και την καταστροφή με αυτήν την ώρα. Είναι
όμως έτσι ή μήπως υπάρχει και η αισιόδοξη
πλευρά; Μήπως η 25η ώρα μπορεί να είναι
η αρχή ενός νέου και ομορφότερου κύκλου
, άσχετα από το πόσο μας πλήγωσε ο
προηγούμενος. Μήπως να το βλέπαμε κι
έτσι;
Όλοι την έχουν στο μυαλό
τους
σαν μια μάγισσα κακιά
και βλέπουνε στον ερχομό
της
να φέρνει πράγματα
κακά.
Τηνε κοιτάζουν τρομαγμένοι
με φοβισμένη την ματιά
όπως κοιτάζουν τα
ποτήρια
που μισομένουν αδειανά.
Μα είναι άραγε αυτή η
ώρα
μόνο το τέλος της ζωής
ή μοιάζει σαν να
ξαναρχίζει
το πανηγύρι και η γιορτή;
Ας πούμε πως αυτές
περάσαν
άφησαν πίσω τους πληγές
που έρχεται η εικοστή
και πέμπτη
να τις γιατρέψει με
χαρές.
Δεν είναι πάντα ένα
τέλος
οριστική καταστροφή
μοιάζει να κλείνει ένας
κύκλος
για να αρχίσει μια ζωή.
Είναι αυτή, η εικοστή
και πέμπτη
που ανοίγει απ' το
πουθενά
τον νέο και ωραίο κύκλο
και η ζωή ξαναρχινά..!!!
2 σχόλια:
Α, σ' ευχαριστώ Βαγγέλη!!!!! Με αισιόδοξη ματιά την σκεφτόμουν κι εγώ αυτήν την εικοστή και πέμπτη!!!!! Αν έγραφα θα προσπαθούσα να δώσω όχι το τέλος αλλά την αρχή του καινούργιο όπως γράφεις στο ποίημα σου. (Το σενάριο μου.... η μετανάστευση πολυαγαπημένων μου σε χώρα που έχουμε μεγάλη διαφορά ώρας.....,). Αλλά δεν είμαι συγγραφέας οπότε αρκούμε στο αισιόδοξο ποίημα σου.
Μαρία, θέλω να σε ευχαριστήσω. Να είσαι καλά. Δεν δοκιμάζεις να γράψεις καμιά δημόσια αράδα, που ξέρεις μπορεί να κρύβεις το συγγραφέα μέσα σου.
Δημοσίευση σχολίου