Εκτός αν, σαν άλλος Νάρκισσος επιμένεις ...

Ίσως δεν το έχεις ζήσει, γιαυτό και αδυνατείς να το κατανοήσεις. Να ζεις σαν άνθρωπος – λαγός , που τρέμει κάθε στιγμή πως κάτι κακό θα του συμβεί. Κάτι πολύ κακό, που αφορά την ζωή του, τα παιδιά του, την οικογένεια του, τους φίλους του.

Να φοβάσαι και τον ίσκιο σου ακόμη, που σε ακολουθεί, να τρέμεις όπως τα φύλλα στον άνεμο.

Να ζεις με την ψυχή στο στόμα. Να μην ξέρεις τι θα ακούσεις στην άλλη άκρη ενός τηλεφώνου, να μην μπορείς να φανταστείς τι θα διαβάσεις σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στο οποίο φυσικά δεν θα μπορείς να απαντήσεις.

Να ακούς το κουδούνι και να τρέμει η ψυχή σου για το δάχτυλο που το πατάει. Τι να θέλει και ποιος είναι; Σταλμένος από ποιον και για ποιο λόγο;

Να βλέπεις πως, μια προς μια οι ελπίδες σου κουτσουρεύονται και οι πιθανές πόρτες κλείνουν. Πως παραμονεύει η ασθένεια που δεν θα μπορείς να αντιμετωπίσεις γιατί δεν έχεις τις προϋποθέσεις. Πως ανά πάσα ώρα και στιγμή κινδυνεύεις να βρεθείς κάτοικος ενός πεζοδρομίου , λήπτης αλληλέγγυας ελεημοσύνης , μιας σακούλας τροφίμων που οι καλόψυχοι άνθρωποι θα σου προσφέρουν τελικά. Αυτό που σίγουρα δεν θα μπορούν να σου προσφέρουν είναι την ανόρθωση της καταρρακωμένης σου αξιοπρέπειας. Αυτής που είχες και διάβαινες στους δρόμους της ζωής με το κούτελο καθαρό και την ματιά αισιόδοξη για το αύριο και το μεθαύριο.

Αυτές σου οι βεβαιότητες που σε καθόριζαν, όχι ως κάτι ξεχωριστό, αλλά ως κάτι εναρμονισμένο στην κοινωνία των ανθρώπων. Τιμιότητα και καθαρότητα (όχι καθαριότητα και έχει διαφορά), ανθρώπινη στάση ζωής. Βεβαιότητες κατακρημνισμένες σε βράχια κοφτερά και άθλια. Βεβαιότητες που πλέον παρέδωσαν την σειρά τους σε αβεβαιότητες. Σε φόβους, τρόμους και ανασφάλειες για οτιδήποτε.

Σε όλο αυτό το ανελέητο σφυροκόπημα να αναζητάς και τις αιτίες. Να κάνεις τους λογαριασμούς σου, που έφταιξα και που όχι. Να λες αυτό δεν το έκανα καλά, αλλά και εκείνο που καλώς γινωμένο ήταν στον βρόντο πήγε. Κάηκε σαν πεταλούδα στο έντονο φως. Στην λάμπα του σκότους.

Τι βγάζει άραγε ο ισολογισμός; Καλώς και κακώς γινωμένα; Έσοδα και έξοδα;

Δεν έχεις πια το θάρρος ούτε να αντικρίσεις το αποτέλεσμα. Καλό είναι, κακό είναι; Σύννεφα θλίψης το σκεπάζουν, ομίχλη και απελπισία.

Αρχίζεις τότε να μετράς στηρίγματα, αρχίζεις να ζητάς ματιές και βλέμματα. Να εκλιπαρείς σχεδόν για μια καλή κουβέντα. Να λες δεν μπορεί κάπου τριγύρω υπάρχουν άνθρωποι σε αυτοί την ερημιά. Κάπου ζουν αυτά τα όντα, τα προικισμένα με μυαλό και με καρδιά.

Όσο οι πόρτες κλείνουν με θόρυβο εκκωφαντικό, απλά διαπιστώνεις πως και τούτα τα πλάσματα λιγοστεύουν, μεταλλάσσονται σε κάτι άλλο. Σε κάτι που ποτέ δεν ήξερες ότι υπάρχει, σε κάτι που έχεις άγνοια να διαχειριστείς. Αδυνατείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι ποιος και τι θέλει. Τι έχει να σου προσφέρει ως άλλος Δαναός και τι φόβο θα σου προκαλέσει η ανταμοιβή που θα σου ζητηθεί αργότερα.

Μην κλάψεις στον καθρέφτη σου μπροστά, μην λυπηθείς και προπάντων μην νιώσεις “οίκτο”. Ότι στο τέλος θα σε σκοτώσει να ξέρεις αυτός ο οίκτος θα είναι. Η αυτολύπηση θα σκοτώσει πρώτα την πληγωμένη σου υπερηφάνεια προτού σου δώσει την χαριστική βολή. Αν έχεις ένα οχυρό να προστατέψεις είναι αυτό και μόνο αυτό.

Την περηφάνια και την αξιοπρέπεια σου που θα χαθούν στο βούρκο της αυτολύπησης και τον οίκτο των άλλων.

Αν αυτά τα λόγια σε ενοχλούν, αν τέλος πάντων σου προκαλούν μια δυσφορία, βγες από το καβούκι του ατομισμού σου, του ιδιαίτερου προσωπικού σου συμφέροντος , ρίξε μια γρήγορη ματιά δίπλα σου. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος – λαγός ζει δίπλα σου. Θα τον αναγνωρίσεις.

Εκτός αν, σαν άλλος Νάρκισσος επιμένεις να θαυμάζεις το είδωλό σου στα αδιατάρακτα νερά της λίμνης του καλού σου εαυτούλη!!!