Ποιας μάνας
δάκρυ να σκουπίσεις;
της Παλαιστίνιας
, της Σύριας,
της Ρωσίδας
, της Ουκρανής,
της Πακιστανής,
της Ιρανής,
της Αφρικάνας,
της Βραζιλιάνας,
της Τουρκάλας
, της Ελληνίδας,
της Ισπανίδας,
της Ιταλίδας
ή μήπως της
Πορτογαλέζας,
της Αργεντινής,
της Ινδής,
της Περουβιάνας,
της Αιγύπτιας,
της Λίβυας;
Ποιας μάνας
δάκρυ να σκουπίσεις;
βλαστάρια
ψάχνουνε στη γης
ν' ανθίσουν
τις ζωές τους,
νερό να
ξεδιψάσουν
τις πυρωμένες
τους ψυχές,
Ίσκιο να
βρουν, μια στιγμή
για να βυζάξουν
τα μωρά τους.
Ο ήλιος
κρύβεται στη γη
ο ίσκιος
μετριέται με οβίδες
χαχανητά και
κλάματα μαζί,
και σκοτεινιάζει
ο τόπος.
Ποιας μάνας
δάκρυ να σκουπίσεις
στα τυφλωμένα
μάτια τους
από του πόνου
τα κατά βούλησιν πυρά;
( είναι η γνωστή Διστομίτισσα Μαρία Παντίσκα φωτογραφημένη από τον Dimitri Kessel, που το βλέμμα της μου μοιάζει ως το βλέμμα όλων των πολεμοχαροκαμένων μανάδων όλου του κόσμου) .
4 σχόλια:
μεγάλα και αληθινά λόγια ...
Καλησπέρα Γιάννη, σε ευχαριστώ για την ανάγνωση και το σχόλιο.
Τι έγινε; Εγραψα το σχόλιο μου και χάθηκε.
Εγραψα λοιπόν! Απλώς συγκλονιστικό! ( Και Βαγγέλη η φωτογραφία τονίζει το μεγαλείο της ψυχής αυτού που έγραψε τους παραπάνω στίχους)
ΣΗΜ Ίσως να διαφέρει κάπως από την πρώτη εκδοχή!
Αυτό που έλεγα και έξω είναι πως το μεγαλείο ψυχής, είναι ασύγκριτα μικρό σε σχέση με το μέγεθος της καταστροφής της ανθρώπινης υπόστασης. Το βλέμμα της Μαρίας, καταγράφηκε από τον φωτογραφικό φακό τέσσερις μήνες μετά την καταστροφή του Διστόμου στην αυλή του σπιτιού της. Προσωπικά αυτή η φωτογραφία με συγκλονίζει όσες φορές κι αν την δω. Σε ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και το όπως πάντα ευγενικό σου σχόλιο. Να είσαι καλά φίλε.
Δημοσίευση σχολίου