Κουρσάροι...

Στο σπίτι έφτασαν κουρσάροι

για να ληστέψουν ότι βρουν,

όμως δεν πήρανε χαμπάρι

πως τα μαχαίρια δεν αρκούν.

Κανίβαλοι οι τρωγλοδύτες,

αρπάζουν, σπάνε ότι βρουν,

κουρσεύουνε χτυπούν φωνάζουν

ως τα κυρίαρχα ρακούν.

Όμως δεν ξέρουν ένα πράγμα,

αυτό που θέλουν, δεν θα βρουν

γιατί, είναι καλά κρυμμένο,

δεν το γνωρίζουν κι αν το δουν.

Θα τριγυρίζουν στα ντουβάρια

τα μάτια τους τα εμετικά

μα δεν θα βλέπουνε μπροστά τους

τα σπάνια τα υλικά.

Θα αδειάζουν και θα ξεγυμνώνουν

τα τιμαλφή τ'ασημικά ,

μα ένα δεν θα ξεσηκώνουν

τα χέρια τους τα φονικά.

Είναι η ψυχή, είναι τα θέλω,

είναι οι φωνές και οι χαρές,

είναι τα γέλια και το κλάμα

που είναι εικόνες σταθερές.

Ότι κι αν πάρουν, κι αν σηκώσουν

όσα κι αν κλέψουν τιμαλφή,

στο τέλος πάντοτε θα μένει

η όρθια και ζωντανή ψυχή.