Θα φέρει λες το νέο; Θα αλλάξει λες λιγάκι τα πράγματα; Θα τους δώσει δανεικό το χρώμα της;
Τι είναι η ελπίδα;
Είναι ένα ακριβοθώρητο στολίδι, κλεισμένο σε γυαλί, με επιγραφή “μην αγγίζετε” ή μήπως φαγητό με καλά υλικά, θρεπτικό και νόστιμο;
Μήπως είναι λουλούδι μοσχομύριστο; Νυχτολούλουδο ας πούμε, ξεχασμένο να αφήνει τις ευωδιές του από την νύχτα ακόμη, να αντιπαλεύουν το θρόισμα και την δροσιά.
Ελπίδα σου λέει ο άλλος και μιλάει σαν να μιλά για θησαυρούς και μπιχλιμπίδια. Για δώρα σε περιτύλιγμα φανταχτερό, γιορτινό, με φιόγκους και καρτούλες. Ελπίδα λέει και κολλάει το στόμα του, σαν να γεύτηκε μόλις, τους ζουμερούς του κανελλάτους λουκουμάδες.
"Ελπίδα".
Πού ζει και πού πεθαίνει η ελπίδα; Έχει όρια και κόκκινες διαχωριστικές γραμμές; Έχει μορφή, πρόσωπο, σχήμα, ήχο, βάδισμα περήφανο ή σέρνεται νεκροζώντανη κι αδημονεί να πέψει νέα καλά, νέα κακά; Νέα πάντως.
Ξεστράτισμα είναι. Αμφισβήτηση είναι. Αντάρτισσα ζωσμένη φυσεκλίκια, αγέρωχη. Αναπάντεχα ανυπόμονη, σου χτυπάει την καρδιά, τύμπανο να σε καλεί στον πιο τρελό χορό. Στο ατέλειωτο μεθύσι του τίποτα που γίνεται πολλά. Στην έκπληξη που “σου έσκασε” τώρα που την είχες ανάγκη.
Είναι το “τίποτα” με την ανεκτίμητη αξία, αυτήν που αδυνατούν να λογαριάσουν του κόσμου όλου οι κοσμηματοπώλες. Αυτό είναι. Και λόγια παραπάνω δεν χωρούν. Είναι φτώχεια λένε τα πολλά. Αυτό είναι, εκείνο το “άντε, πάμε παρακάτω”.
Την αναγνωρίζεις πουθενά ή μπααα, δεν βλέπεις τίποτα;
http://enfo.gr/ar3498
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου