Νησί...

Νησί μονάχο ερημικό

ακούω που δακρύζεις

στον παφλασμό της θάλασσας

ανέμους σαν θερίζεις.

Σφίγγεται τόσο η καρδιά

που το φρονώ θα σπάσει

σαν κάβος πολυκαιρινός

προτού καραβοπιάσει.

Να τρέξω θέλω, κι αν μπορώ,

να σου σταθώ λιγάκι

άνεμος πρίμος απαλός

και δροσερό αεράκι.

Θάλασσες δεν με ορίζουνε

φουρτούνες στα πελάγη

μόνο οι μνήμες της καρδιάς

και τα παλιά μου πάθη.

Να εξερευνήσω θάθελα

την κάθε σου γωνία

και να τσακίσω μονομιάς

την όποια αμφιβολία.

Σαν πειρατής, σαν ναυαγός

ν΄αδράξω τα κοράλλια

που κρύβονται στα σπλάχνα σου

και στα χρυσά ακρογιάλια.